Ghazal No. 348: I will make my sight the sea and cast patience into the desert.

غزل شماره ۳۴۸: دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

I turn my eyes to the sea and cast patience to the desert

And in this matter, I throw my heart into the sea

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

From my narrow, sinful heart, I sigh deeply

That may set fire to the sins of Adam and Eve

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

The source of joy lies where the beloved resides

I strive to cast myself there, where my beloved is

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

Loosen your robe, O moon with a sunlit crown

So I may, like your hair, place my love-struck head at your feet

بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه

تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم

Struck by the arrow of fate, give me wine so I may be intoxicated

And untie the knot in the girdle of Gemini’s quiver

خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست

عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم

I shall sprinkle drops from the cup upon this moving throne

And let the echo of the harp resonate in this azure dome

جرعه جام بر این تخت روان افشانم

غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم

Hafez, reliance on time is but an error and a mistake

Why should I postpone today’s joy to tomorrow?

حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم