Ghazal No. 348: I will make my sight the sea and cast patience into the desert.
غزل شماره ۳۴۸: دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
I turn my eyes to the sea and cast patience to the desert
And in this matter, I throw my heart into the sea
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم
From my narrow, sinful heart, I sigh deeply
That may set fire to the sins of Adam and Eve
از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
The source of joy lies where the beloved resides
I strive to cast myself there, where my beloved is
مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست
میکنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم
Loosen your robe, O moon with a sunlit crown
So I may, like your hair, place my love-struck head at your feet
بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه
تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم
Struck by the arrow of fate, give me wine so I may be intoxicated
And untie the knot in the girdle of Gemini’s quiver
خوردهام تیر فلک باده بده تا سرمست
عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم
I shall sprinkle drops from the cup upon this moving throne
And let the echo of the harp resonate in this azure dome
جرعه جام بر این تخت روان افشانم
غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم
Hafez, reliance on time is but an error and a mistake
Why should I postpone today’s joy to tomorrow?
حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا
من چرا عشرت امروز به فردا فکنم
Ghazal No. 348: I will make my sight the sea and cast patience into the desert.
Book: Divan of Hafez