Ghazal No. 349: Last night, I told myself to rid my heart of thoughts of my steed.

غزل شماره ۳۴۹: دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

Last night I said I would cast the thought of her face out of my mind

She said, where is the chain, so I can manage this madman

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

I called her stature a cypress, and she turned away from me in anger

My beloved is offended by honesty, what shall I do

قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم

دوستان از راست می‌رنجد نگارم چون کنم

I said an unconsidered point, forgive me, my beloved

Grant a coquetry so I may balance my disposition

نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار

عشوه‌ای فرمای تا من طبع را موزون کنم

I bear the paleness from that delicate innocent disposition

Cupbearer, give me a cup so I may make my face rosy

زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه

ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم

O breeze of Layla's abode, for God's sake, until when

Shall I disturb the quarter and turn the ruins into a river

ای نسیم منزل لیلی خدا را تا به کی

ربع را برهم زنم اطلال را جیحون کنم

I, who found the way to the endless beauty of the beloved

From now on, I will make a hundred beggars like myself into Korahs

من که ره بردم به گنج حسن بی‌پایان دوست

صد گدای همچو خود را بعد از این قارون کنم

O moon of the king, remember your servant Hafez

So I may pray for the ever-increasing beauty of that fortune

ای مه صاحب قران از بنده حافظ یاد کن

تا دعای دولت آن حسن روزافزون کنم