Ghazal No. 349: Last night, I told myself to rid my heart of thoughts of my steed.
غزل شماره ۳۴۹: دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
Last night I said I would cast the thought of her face out of my mind
She said, where is the chain, so I can manage this madman
دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم
I called her stature a cypress, and she turned away from me in anger
My beloved is offended by honesty, what shall I do
قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم
دوستان از راست میرنجد نگارم چون کنم
I said an unconsidered point, forgive me, my beloved
Grant a coquetry so I may balance my disposition
نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار
عشوهای فرمای تا من طبع را موزون کنم
I bear the paleness from that delicate innocent disposition
Cupbearer, give me a cup so I may make my face rosy
زردرویی میکشم زان طبع نازک بیگناه
ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم
O breeze of Layla's abode, for God's sake, until when
Shall I disturb the quarter and turn the ruins into a river
ای نسیم منزل لیلی خدا را تا به کی
ربع را برهم زنم اطلال را جیحون کنم
I, who found the way to the endless beauty of the beloved
From now on, I will make a hundred beggars like myself into Korahs
من که ره بردم به گنج حسن بیپایان دوست
صد گدای همچو خود را بعد از این قارون کنم
O moon of the king, remember your servant Hafez
So I may pray for the ever-increasing beauty of that fortune
ای مه صاحب قران از بنده حافظ یاد کن
تا دعای دولت آن حسن روزافزون کنم
Ghazal No. 349: Last night, I told myself to rid my heart of thoughts of my steed.
Book: Divan of Hafez