Ghazal No. 350: With the resolve of repentance, I told myself to perform Istikhara in the morning.

غزل شماره ۳۵۰: به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

At dawn, I resolved to repent and seek guidance in prayer

But the spring, a breaker of vows, arrives—what should I do?

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم

To speak honestly, I cannot bear to see

My companions drink while I sit and only watch

سخن درست بگویم نمی‌توانم دید

که می خورند حریفان و من نظاره کنم

Like a bud with a smiling lip, recalling the king’s gathering,

I grab the goblet and tear my robe in joy

چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه

پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم

Cure my mood with the round of tulips

Should I withdraw from the circle of joy and mirth

به دور لاله دماغ مرا علاج کنید

گر از میانه بزم طرب کناره کنم

From the face of the beloved, my desires blossomed like a rose

I consign my enemy’s head to a solid rock

ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت

حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم

I am a beggar of the tavern, yet see me in my drunken state

When I command the stars and flirt with the heavens

گدای میکده‌ام لیک وقت مستی بین

که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم

For one like me, who knows not the way of abstinence,

Why should I blame the wine-drinking libertine?

مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی

چرا ملامت رند شرابخواره کنم

I shall seat an idol like a king upon a throne of roses

And craft necklaces and bracelets from hyacinth and jasmine

به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی

ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم

Hafez grew weary of drinking wine in secret

With the sound of the lute and reed, I shall reveal his secret

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ

به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم