Ghazal No. 350: With the resolve of repentance, I told myself to perform Istikhara in the morning.
غزل شماره ۳۵۰: به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
At dawn, I resolved to repent and seek guidance in prayer
But the spring, a breaker of vows, arrives—what should I do?
به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
بهار توبه شکن میرسد چه چاره کنم
To speak honestly, I cannot bear to see
My companions drink while I sit and only watch
سخن درست بگویم نمیتوانم دید
که می خورند حریفان و من نظاره کنم
Like a bud with a smiling lip, recalling the king’s gathering,
I grab the goblet and tear my robe in joy
چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه
پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم
Cure my mood with the round of tulips
Should I withdraw from the circle of joy and mirth
به دور لاله دماغ مرا علاج کنید
گر از میانه بزم طرب کناره کنم
From the face of the beloved, my desires blossomed like a rose
I consign my enemy’s head to a solid rock
ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت
حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم
I am a beggar of the tavern, yet see me in my drunken state
When I command the stars and flirt with the heavens
گدای میکدهام لیک وقت مستی بین
که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم
For one like me, who knows not the way of abstinence,
Why should I blame the wine-drinking libertine?
مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی
چرا ملامت رند شرابخواره کنم
I shall seat an idol like a king upon a throne of roses
And craft necklaces and bracelets from hyacinth and jasmine
به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی
ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم
Hafez grew weary of drinking wine in secret
With the sound of the lute and reed, I shall reveal his secret
ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم
Ghazal No. 350: With the resolve of repentance, I told myself to perform Istikhara in the morning.
Book: Divan of Hafez