Ghazal No. 352: There came a time when I served in the tavern.
غزل شماره ۳۵۲: روزگاری شد که در میخانه خدمت میکنم
For some time now, I have been serving in the tavern
In the guise of poverty, I perform the work of the fortunate
روزگاری شد که در میخانه خدمت میکنم
در لباس فقر کار اهل دولت میکنم
How long until I capture that graceful partridge in the snare of union?
I lie in wait and bide my time for the perfect opportunity
تا کی اندر دام وصل آرم تذروی خوش خرام
در کمینم و انتظار وقت فرصت میکنم
Our preacher has not scented the fragrance of truth—listen to this
I say it even in his presence; I do not speak ill behind his back
واعظ ما بوی حق نشنید بشنو کاین سخن
در حضورش نیز میگویم نه غیبت میکنم
Stumbling and rising, I journey with the breeze to the abode of the beloved
And I seek the strength of my companions along the path
با صبا افتان و خیزان میروم تا کوی دوست
و از رفیقان ره استمداد همت میکنم
The dust of your doorstep can no longer bear the burden of my presence
You have shown kindness, my love; I lessen my demands
خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این
لطفها کردی بتا تخفیف زحمت میکنم
The beloved's tresses are the trap of the path, and their glances are arrows of affliction
Remember, O heart, how often I offer you this counsel
زلف دلبر دام راه و غمزهاش تیر بلاست
یاد دار ای دل که چندینت نصیحت میکنم
Cover the gaze of the envious, O noble concealer of faults
From these audacities I commit in the corner of seclusion
دیده بدبین بپوشان ای کریم عیب پوش
زین دلیریها که من در کنج خلوت میکنم
In one gathering, I am Hafez the drinker of sorrows; in another, I am something else
Behold this jest, how I play my art among the people
حافظم در مجلسی دردی کشم در محفلی
بنگر این شوخی که چون با خلق صنعت میکنم
Ghazal No. 352: There came a time when I served in the tavern.
Book: Divan of Hafez