Ghazal No. 352: There came a time when I served in the tavern.

غزل شماره ۳۵۲: روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم

For some time now, I have been serving in the tavern

In the guise of poverty, I perform the work of the fortunate

روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم

در لباس فقر کار اهل دولت می‌کنم

How long until I capture that graceful partridge in the snare of union?

I lie in wait and bide my time for the perfect opportunity

تا کی اندر دام وصل آرم تذروی خوش خرام

در کمینم و انتظار وقت فرصت می‌کنم

Our preacher has not scented the fragrance of truth—listen to this

I say it even in his presence; I do not speak ill behind his back

واعظ ما بوی حق نشنید بشنو کاین سخن

در حضورش نیز می‌گویم نه غیبت می‌کنم

Stumbling and rising, I journey with the breeze to the abode of the beloved

And I seek the strength of my companions along the path

با صبا افتان و خیزان می‌روم تا کوی دوست

و از رفیقان ره استمداد همت می‌کنم

The dust of your doorstep can no longer bear the burden of my presence

You have shown kindness, my love; I lessen my demands

خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این

لطف‌ها کردی بتا تخفیف زحمت می‌کنم

The beloved's tresses are the trap of the path, and their glances are arrows of affliction

Remember, O heart, how often I offer you this counsel

زلف دلبر دام راه و غمزه‌اش تیر بلاست

یاد دار ای دل که چندینت نصیحت می‌کنم

Cover the gaze of the envious, O noble concealer of faults

From these audacities I commit in the corner of seclusion

دیده بدبین بپوشان ای کریم عیب پوش

زین دلیری‌ها که من در کنج خلوت می‌کنم

In one gathering, I am Hafez the drinker of sorrows; in another, I am something else

Behold this jest, how I play my art among the people

حافظم در مجلسی دردی کشم در محفلی

بنگر این شوخی که چون با خلق صنعت می‌کنم