Ghazal No. 355: Now, I see the wisdom of the moment in that.

غزل شماره ۳۵۵: حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

Now I see the wisdom of the time in this

To move to the tavern and sit happily

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

I take the cup and distance myself from the hypocrites

Meaning I choose pure-hearted people from the world

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم

یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

I had no companion except the wine flask and the book

So I see fewer deceitful companions in the world

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم

تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

I will raise my head in freedom from people like the cypress

If it is possible to gather my skirt from the world

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

So much that I boasted of piety in a stained cloak

I am ashamed before the cupbearer and the colorful wine

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح

شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

My narrow chest and the burden of his sorrow, alas

My poor heart is not fit for this heavy burden

سینه تنگ من و بار غم او هیهات

مرد این بار گران نیست دل مسکینم

Whether I am a rogue of the tavern or a city ascetic

These goods you see are mine, and I am less than this

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر

این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم

I am a servant of Asaf's covenant, do not lead my heart astray

For if I speak, heaven will seek my revenge

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر

که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

My heart is covered with oppression, O God, do not approve

That my love-ornamented mirror may become tarnished

بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند

که مکدر شود آیینه مهرآیینم