Ghazal No. 355: Now, I see the wisdom of the moment in that.
غزل شماره ۳۵۵: حالیا مصلحت وقت در آن میبینم
Now I see the wisdom of the time in this
To move to the tavern and sit happily
حالیا مصلحت وقت در آن میبینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
I take the cup and distance myself from the hypocrites
Meaning I choose pure-hearted people from the world
جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم
I had no companion except the wine flask and the book
So I see fewer deceitful companions in the world
جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم
I will raise my head in freedom from people like the cypress
If it is possible to gather my skirt from the world
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
So much that I boasted of piety in a stained cloak
I am ashamed before the cupbearer and the colorful wine
بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم
My narrow chest and the burden of his sorrow, alas
My poor heart is not fit for this heavy burden
سینه تنگ من و بار غم او هیهات
مرد این بار گران نیست دل مسکینم
Whether I am a rogue of the tavern or a city ascetic
These goods you see are mine, and I am less than this
من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
این متاعم که همیبینی و کمتر زینم
I am a servant of Asaf's covenant, do not lead my heart astray
For if I speak, heaven will seek my revenge
بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
My heart is covered with oppression, O God, do not approve
That my love-ornamented mirror may become tarnished
بر دلم گرد ستمهاست خدایا مپسند
که مکدر شود آیینه مهرآیینم
Ghazal No. 355: Now, I see the wisdom of the moment in that.
Book: Divan of Hafez