Ghazal No. 358: The sorrow of the times has no limit, and I cannot see its end.

غزل شماره ۳۵۸: غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم

The sorrow of the world, whose end I cannot see

Its cure, except wine like the Judas tree, I do not see

غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم

دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم

I will not say to abandon the service of the elder of the Magians

For I see no benefit for myself in that

به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت

چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم

Take the height of joy from the sun of the cup

For I do not see the fortune of the time in that way

ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر

چرا که طالع وقت آن چنان نمی‌بینم

The sign of the people of God is love, keep it with you

For I do not see this sign among the elders of the city

نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار

که در مشایخ شهر این نشان نمی‌بینم

With these two bewildered eyes, I have a thousand regrets

That with two mirrors, I do not see her face clearly

بدین دو دیده حیران من هزار افسوس

که با دو آینه رویش عیان نمی‌بینم

Your stature, until it became a stream from my eyes

Instead of a cypress, I see only flowing water

قد تو تا بشد از جویبار دیده من

به جای سرو جز آب روان نمی‌بینم

In this intoxication, no one offers me a sip

See that I do not see a kind-hearted person among them

در این خمار کسم جرعه‌ای نمی‌بخشد

ببین که اهل دلی در میان نمی‌بینم

The sign of the hair on her waist, where I tied my heart

Do not ask me, for I do not see it myself

نشان موی میانش که دل در او بستم

ز من مپرس که خود در میان نمی‌بینم

I and the ship of Hafez, except in this sea

I do not see the shining wealth of speech

من و سفینه حافظ که جز در این دریا

بضاعت سخن درفشان نمی‌بینم