Ghazal No. 358: The sorrow of the times has no limit, and I cannot see its end.
غزل شماره ۳۵۸: غم زمانه که هیچش کران نمیبینم
The sorrow of the world, whose end I cannot see
Its cure, except wine like the Judas tree, I do not see
غم زمانه که هیچش کران نمیبینم
دواش جز می چون ارغوان نمیبینم
I will not say to abandon the service of the elder of the Magians
For I see no benefit for myself in that
به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت
چرا که مصلحت خود در آن نمیبینم
Take the height of joy from the sun of the cup
For I do not see the fortune of the time in that way
ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر
چرا که طالع وقت آن چنان نمیبینم
The sign of the people of God is love, keep it with you
For I do not see this sign among the elders of the city
نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار
که در مشایخ شهر این نشان نمیبینم
With these two bewildered eyes, I have a thousand regrets
That with two mirrors, I do not see her face clearly
بدین دو دیده حیران من هزار افسوس
که با دو آینه رویش عیان نمیبینم
Your stature, until it became a stream from my eyes
Instead of a cypress, I see only flowing water
قد تو تا بشد از جویبار دیده من
به جای سرو جز آب روان نمیبینم
In this intoxication, no one offers me a sip
See that I do not see a kind-hearted person among them
در این خمار کسم جرعهای نمیبخشد
ببین که اهل دلی در میان نمیبینم
The sign of the hair on her waist, where I tied my heart
Do not ask me, for I do not see it myself
نشان موی میانش که دل در او بستم
ز من مپرس که خود در میان نمیبینم
I and the ship of Hafez, except in this sea
I do not see the shining wealth of speech
من و سفینه حافظ که جز در این دریا
بضاعت سخن درفشان نمیبینم
Ghazal No. 358: The sorrow of the times has no limit, and I cannot see its end.
Book: Divan of Hafez