Ghazal No. 361: He who trampled me with injustice, like the dust of my path.

غزل شماره ۳۶۱: آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

The one who trampled me with injustice, like the dust of the road

I kiss the dust and ask for forgiveness for his footsteps

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم

I am not one to lament your injustice, God forbid

I am a devoted servant and a seeker of your kingdom

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا

بنده معتقد و چاکر دولتخواهم

I have tied my hopes to the curls of your hair

May it not be that my short hand will be unable to reach

بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز

آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

I am a particle of dust, and my place is in your alley

I fear, O friend, that a sudden wind will blow me away

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

The elder of the tavern gave me a cup to see the world at dawn

And in that mirror, he made me aware of your beauty

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد

و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم

I am a Sufi of the monastery of the world, but

Now the tavern of the Magians is my refuge

صوفی صومعه عالم قدسم لیکن

حالیا دیر مغان است حوالتگاهم

Rise, O companion of the path, and come to the tavern with me

So that you may see in that circle what my station is

با من راه نشین خیز و سوی میکده آی

تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم

You passed by, intoxicated, and did not think of Hafez

Alas, if the hem of your beauty catches my sigh

مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود

آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم

I was pleased that the king of the east said at dawn

With all my kingdom, I am the servant of the king of Turan

خوشم آمد که سحر خسرو خاور می‌گفت

با همه پادشهی بنده تورانشاهم