Ghazal No. 364: We, without sorrow, are intoxicated and have lost our hearts.

غزل شماره ۳۶۴: ما بی‌غمان مست دل از دست داده‌ایم

We, without sorrow, have lost our hearts, intoxicated

We are the confidants of love and the companions of the cup of wine

ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم

همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم

Many bows of blame have been drawn against us

Until we have revealed our own affairs from the eyebrow of the beloved

بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم

O rose, you have borne the wound of the morning breeze

We are the poppies that are born with the wound

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده‌ای

ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم

If the elder of the Magians is tired of our repentance

Say, pour the pure wine, for we are standing with excuses

پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد

گو باده صاف کن که به عذر ایستاده‌ایم

The work is from you, O guide of the path, help

We give up and have fallen from the path

کار از تو می‌رود مددی ای دلیل راه

کانصاف می‌دهیم و ز راه اوفتاده‌ایم

When I see the tulip and the cup in the midst of the affair

See this wound that we have placed on the bloody heart

چون لاله می مبین و قدح در میان کار

این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم

You said, Hafez, what is all this color and imagination

See the wrong picture, for we are the same simple tablet

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

نقش غلط مبین که همان لوح ساده‌ایم