Ghazal No. 365: We have spent a lifetime on the path of your sorrow.
غزل شماره ۳۶۵: عمریست تا به راه غمت رو نهادهایم
It has been a lifetime since we set out on the path of your sorrow
We have abandoned the pretenses and hypocrisy of people in one direction
عمریست تا به راه غمت رو نهادهایم
روی و ریای خلق به یک سو نهادهایم
The arches and domes of the school and the sayings and discussions of knowledge
We have abandoned in the path of the cup and the moon-faced cupbearer
طاق و رواق مدرسه و قال و قیل علم
در راه جام و ساقی مه رو نهادهایم
We have given our souls to those two narcissus-like eyes, enchanted
We have given our hearts to those two Indian lotus flowers
هم جان بدان دو نرگس جادو سپردهایم
هم دل بدان دو سنبل هندو نهادهایم
A lifetime has passed in the hope of a sign
We have placed our eyes on those two eyebrows
عمری گذشت تا به امید اشارتی
چشمی بدان دو گوشه ابرو نهادهایم
We have not taken the kingdom of comfort with an army
We have not placed the throne of kingship on our arms
ما ملک عافیت نه به لشکر گرفتهایم
ما تخت سلطنت نه به بازو نهادهایم
Until dawn, what game will the beloved's eye play, that
We have founded our foundation on the coquetry of magic
تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز
بنیاد بر کرشمه جادو نهادهایم
Without the rebellious tresses, our heads are weary of sorrow
We have placed our heads on our knees like a violet
بی زلف سرکشش سر سودایی از ملال
همچون بنفشه بر سر زانو نهادهایم
In the corner of hope, like the gazers of the moon
We have placed our eyes of desire on that arched eyebrow
در گوشه امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهادهایم
You said, Hafez, where is your bewildered heart
We have placed it in the curls of that arched tress
گفتی که حافظا دل سرگشتهات کجاست
در حلقههای آن خم گیسو نهادهایم
Ghazal No. 365: We have spent a lifetime on the path of your sorrow.
Book: Divan of Hafez