Ghazal No. 365: We have spent a lifetime on the path of your sorrow.

غزل شماره ۳۶۵: عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم

It has been a lifetime since we set out on the path of your sorrow

We have abandoned the pretenses and hypocrisy of people in one direction

عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم

روی و ریای خلق به یک سو نهاده‌ایم

The arches and domes of the school and the sayings and discussions of knowledge

We have abandoned in the path of the cup and the moon-faced cupbearer

طاق و رواق مدرسه و قال و قیل علم

در راه جام و ساقی مه رو نهاده‌ایم

We have given our souls to those two narcissus-like eyes, enchanted

We have given our hearts to those two Indian lotus flowers

هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده‌ایم

هم دل بدان دو سنبل هندو نهاده‌ایم

A lifetime has passed in the hope of a sign

We have placed our eyes on those two eyebrows

عمری گذشت تا به امید اشارتی

چشمی بدان دو گوشه ابرو نهاده‌ایم

We have not taken the kingdom of comfort with an army

We have not placed the throne of kingship on our arms

ما ملک عافیت نه به لشکر گرفته‌ایم

ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده‌ایم

Until dawn, what game will the beloved's eye play, that

We have founded our foundation on the coquetry of magic

تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز

بنیاد بر کرشمه جادو نهاده‌ایم

Without the rebellious tresses, our heads are weary of sorrow

We have placed our heads on our knees like a violet

بی زلف سرکشش سر سودایی از ملال

همچون بنفشه بر سر زانو نهاده‌ایم

In the corner of hope, like the gazers of the moon

We have placed our eyes of desire on that arched eyebrow

در گوشه امید چو نظارگان ماه

چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده‌ایم

You said, Hafez, where is your bewildered heart

We have placed it in the curls of that arched tress

گفتی که حافظا دل سرگشته‌ات کجاست

در حلقه‌های آن خم گیسو نهاده‌ایم