Ghazal No. 372: Let us pass through the street of the tavern.

غزل شماره ۳۷۲: بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

Let us pass through the street of the tavern,

For we are all in need of this door for a single sip.

بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

کز بهر جرعه‌ای همه محتاج این دریم

On the first day, when we spoke of revelry and love,

It was the condition that we follow no other path but that way.

روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم

Where the throne and seat of Jamshid are blown away by the wind,

If we sorrow, it is better to drink than to grieve.

جایی که تخت و مسند جم می‌رود به باد

گر غم خوریم خوش نبود به که می‌خوریم

Hoping to one day place a hand on her waist,

We sit, steeped in heart’s blood, like the red ruby.

تا بو که دست در کمر او توان زدن

در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم

O preacher, do not counsel the mad lovers, for we

Seek not paradise but are content with the dust of the beloved’s street.

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم

Since the Sufis lead in ecstasy and dance,

We, too, raise a hand in playful trickery.

چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا

ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم

From your draught, the earth’s dust turned to pearls and rubies,

Yet poor us, who are even less than dust before you.

از جرعه تو خاک زمین در و لعل یافت

بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

Hafez, since the path to the palace of union is closed,

We shall place our heads on the threshold dust of this door.

حافظ چو ره به کنگره کاخ وصل نیست

با خاک آستانه این در به سر بریم