Ghazal No. 382: When you come, read a prayer for the weary.

غزل شماره ۳۸۲: فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

When you come, read a prayer for the weary soul

Open your lips, for the ruby of your lips gives life to the dead

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

The one who came to ask and read the prayer and is leaving

Say, I will make a breath that will take the soul with it

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود

گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

O physician of the weary soul, look at my tongue

For this breath and the smoke of my chest is the weight of my heart on my tongue

ای که طبیب خسته‌ای روی زبان من ببین

کاین دم و دود سینه‌ام بار دل است بر زبان

Although the fever of my bones was caused by the warm love and has gone

Like my fever, the fire of love does not leave my bones

گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت

همچو تبم نمی‌رود آتش مهر از استخوان

The state of my heart is in the fire of your mole, it is my homeland

My eyes are weary and weak from those two eyes of yours

حال دلم ز خال تو هست در آتشش وطن

چشمم از آن دو چشم تو خسته شده‌ست و ناتوان

Show me the sign of my fever from the water of your two eyes and see

My pulse, which does not show any sign of life

بازنشان حرارتم ز آب دو دیده و ببین

نبض مرا که می‌دهد هیچ ز زندگی نشان

The one who has always given my cup for pleasure

Why does my cup take me to the physician at all times

آن که مدام شیشه‌ام از پی عیش داده است

شیشه‌ام از چه می‌برد پیش طبیب هر زمان

Hafez, from the water of life, your poem gave me a drink

Leave the physician, come and read the prescription of my drink

حافظ از آب زندگی شعر تو داد شربتم

ترک طبیب کن بیا نسخه شربتم بخوان