Ghazal No. 389: Like the flower, I wear my clothes imbued with your scent.

غزل شماره ۳۸۹: چو گل هر دم به بویت جامه در تن

Like a flower, with every breath of your scent, I tear my clothes from neck to hem.

I tear it from the collar to the hem, such is my devotion.

چو گل هر دم به بویت جامه در تن

کنم چاک از گریبان تا به دامن

Your body, like a flower seen in the garden,

As if a drunken one tore their clothes from their body.

تنت را دید گل گویی که در باغ

چو مستان جامه را بدرید بر تن

From the grip of your sorrow, I can lose my life,

But you easily took my heart from me.

من از دست غمت مشکل برم جان

ولی دل را تو آسان بردی از من

At the words of the enemies, you turned away from the friend,

No one, however, turns from a friend to an enemy.

به قول دشمنان برگشتی از دوست

نگردد هیچ کس با دوست دشمن

Your body in its robe is like wine in a glass,

And your heart, like iron in a chest of silver.

تنت در جامه چون در جام باده

دلت در سینه چون در سیم آهن

O candle, shed tears from your bloodshot eyes,

For the fire of your heart has made clear to all.

ببار ای شمع اشک از چشم خونین

که شد سوز دلت بر خلق روشن

Do not let a soul-drenching sigh escape my chest,

For it will rise like smoke through the window.

مکن کز سینه‌ام آه جگرسوز

برآید همچو دود از راه روزن

Do not break my heart, nor cast it to the ground,

For it finds its refuge in the locks of your hair.

دلم را مشکن و در پا مینداز

که دارد در سر زلف تو مسکن

When my heart is bound in your tresses, Hafez,

Do not throw it to the ground in this way.

چو دل در زلف تو بسته‌ست حافظ

بدین سان کار او در پا میفکن