Ghazal No. 401: When I become dust upon her path, she will scatter my cloak from me.
غزل شماره ۴۰۱: چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
When I become the dust of his path, he shakes his hem from me
And if I say, 'Turn your heart,' he turns his face away from me
چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من
He shows his colorful face to everyone like a flower
And if I say, 'Cover it,' he covers it from me
روی رنگین را به هر کس مینماید همچو گل
ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من
I told my eyes, 'Finally, gaze fully upon him'
They said, 'Do you want to make a stream of blood flow from me?'
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین
گفت میخواهی مگر تا جوی خون راند ز من
He thirsts for my blood, and I for his lips, to see what will happen
Will I take my desire from him, or will he take justice from me
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود
کام بستانم از او یا داد بستاند ز من
If like Farhad my life ends in bitterness, it does not matter
Many sweet tales will remain from me
گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست
بس حکایتهای شیرین باز میماند ز من
If like his candle I die, he will laugh at my sorrow
And if I complain, his delicate feelings will hurt because of me
گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان شود
ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من
Friends, I have given my life for his lips, behold
For something so small, he leaves me empty-handed
دوستان جان دادهام بهر دهانش بنگرید
کو به چیزی مختصر چون باز میماند ز من
Be patient, Hafez, for if this is the lesson of sorrow
Love will tell a tale about me in every corner
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم
عشق در هر گوشهای افسانهای خواند ز من
Ghazal No. 401: When I become dust upon her path, she will scatter my cloak from me.
Book: Divan of Hafez