Ghazal No. 401: When I become dust upon her path, she will scatter my cloak from me.

غزل شماره ۴۰۱: چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

When I become the dust of his path, he shakes his hem from me

And if I say, 'Turn your heart,' he turns his face away from me

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من

He shows his colorful face to everyone like a flower

And if I say, 'Cover it,' he covers it from me

روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل

ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من

I told my eyes, 'Finally, gaze fully upon him'

They said, 'Do you want to make a stream of blood flow from me?'

چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین

گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من

He thirsts for my blood, and I for his lips, to see what will happen

Will I take my desire from him, or will he take justice from me

او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود

کام بستانم از او یا داد بستاند ز من

If like Farhad my life ends in bitterness, it does not matter

Many sweet tales will remain from me

گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست

بس حکایت‌های شیرین باز می‌ماند ز من

If like his candle I die, he will laugh at my sorrow

And if I complain, his delicate feelings will hurt because of me

گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان شود

ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من

Friends, I have given my life for his lips, behold

For something so small, he leaves me empty-handed

دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید

کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من

Be patient, Hafez, for if this is the lesson of sorrow

Love will tell a tale about me in every corner

صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم

عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من