Ghazal No. 410: O robe of kingship, truly worn over your shoulders.
غزل شماره ۴۱۰: ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
O royal robe, truly fitting for your stature
The adornment of the crown and gemstone comes from your noble essence
ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
زینت تاج و نگین از گوهر والای تو
The sun of victory rises every moment
From the kingly crown, your moon-like face shines
آفتاب فتح را هر دم طلوعی میدهد
از کلاه خسروی رخسار مه سیمای تو
Wherever the bird of fortune alights
The royal umbrella of your sky-shading shadow spreads
جلوه گاه طایر اقبال باشد هر کجا
سایهاندازد همای چتر گردون سای تو
Despite the thousands of differences in religious and philosophical traditions
No point has ever been missed by your wise heart
از رسوم شرع و حکمت با هزاران اختلاف
نکتهای هرگز نشد فوت از دل دانای تو
The water of life drips from the beak of eloquence
The sweet-talking parrot, meaning your sugar-eating pen
آب حیوانش ز منقار بلاغت میچکد
طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکرخای تو
Though the sun of the sky is the eye and lamp of the world
The light in its eye is the dust beneath your feet
گر چه خورشید فلک چشم و چراغ عالم است
روشنایی بخش چشم اوست خاک پای تو
What Alexander sought and time did not grant him
Was but a sip from the pure goblet of your life-giving wine
آن چه اسکندر طلب کرد و ندادش روزگار
جرعهای بود از زلال جام جان افزای تو
Presenting a request in your sacred presence requires no need
No one's secret remains hidden with the light of your wisdom
عرض حاجت در حریم حضرتت محتاج نیست
راز کس مخفی نماند با فروغ رای تو
O king, the aged Hafez rejuvenates
In hope of your life-giving forgiveness, despite his sin-wearied state
خسروا پیرانه سر حافظ جوانی میکند
بر امید عفو جان بخش گنه فرسای تو
Ghazal No. 410: O robe of kingship, truly worn over your shoulders.
Book: Divan of Hafez