Ghazal No. 411: The curl of your hair gives the violet a radiant glow.

غزل شماره ۴۱۱: تاب بنفشه می‌دهد طره مشک‌سای تو

The violet bends under the weight of your musk-scented tresses

The bud's veil is torn by your heart-opening smile

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

O fragrant flower, do not burn your own nightingale

For it prays for you all night with utmost sincerity

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

I, who grew weary of the breath of angels

Bear the chatter and clamor of the world for your sake

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو

Behold the wealth of love, for from the height of poverty and pride

Your beggar breaks the corner of the crown of kingship

دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

گوشه تاج سلطنت می‌شکند گدای تو

Though the cloak of asceticism and the cup of wine are not worthy of each other

I paint all these images for the sake of your pleasure

خرقه زهد و جام می گر چه نه درخور همند

این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو

The intoxication of your love's wine takes my breath away

For this restless head becomes dust at your doorstep

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو

The throne of my eye is the resting place of your image

It is a place of prayer, my king, may your place never be without you

شاه‌نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

Your face is a delightful garden, especially in the spring of beauty

Hafez became eloquent, the bird of your poetic court

خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن

حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسرای تو