Ghazal No. 416: How pleasant is the breeze, scented with the jasmine of my heart's desire.
غزل شماره ۴۱۶: خنک نسیم معنبر شمامهای دلخواه
Blessed is the fragrant breeze, a desired scent
That rose in your air at the dawn of early morning
خنک نسیم معنبر شمامهای دلخواه
که در هوای تو برخاست بامداد پگاه
Be the guide, O auspicious-faced bird
For the eyes have turned to water from longing for the dust of that threshold
دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا
که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه
In memory of my delicate self, which is drowned in heart's blood
Look at the crescent from the edge of the horizon
به یاد شخص نزارم که غرق خون دل است
هلال را ز کنار افق کنید نگاه
I am the one who breathes without you, what a shame
Unless you forgive, otherwise, what is the excuse for the sin
منم که بی تو نفس میکشم زهی خجلت
مگر تو عفو کنی ور نه چیست عذر گناه
From your friends, I learned love in the path
At dawn, when the morning breeze tore the black banner
ز دوستان تو آموخت در طریقت مهر
سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه
On the day I depart from the world for the love of your face
A red flower will bloom from my grave instead of grass
به عشق روی تو روزی که از جهان بروم
ز تربتم بدمد سرخ گل به جای گیاه
Do not quickly bear resentment towards me in your delicate heart
For your Hafez said 'In the name of God' at this moment
مده به خاطر نازک ملالت از من زود
که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم الله
Ghazal No. 416: How pleasant is the breeze, scented with the jasmine of my heart's desire.
Book: Divan of Hafez