Ghazal No. 416: How pleasant is the breeze, scented with the jasmine of my heart's desire.

غزل شماره ۴۱۶: خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دل‌خواه

Blessed is the fragrant breeze, a desired scent

That rose in your air at the dawn of early morning

خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه

که در هوای تو برخاست بامداد پگاه

Be the guide, O auspicious-faced bird

For the eyes have turned to water from longing for the dust of that threshold

دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا

که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه

In memory of my delicate self, which is drowned in heart's blood

Look at the crescent from the edge of the horizon

به یاد شخص نزارم که غرق خون دل است

هلال را ز کنار افق کنید نگاه

I am the one who breathes without you, what a shame

Unless you forgive, otherwise, what is the excuse for the sin

منم که بی تو نفس می‌کشم زهی خجلت

مگر تو عفو کنی ور نه چیست عذر گناه

From your friends, I learned love in the path

At dawn, when the morning breeze tore the black banner

ز دوستان تو آموخت در طریقت مهر

سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه

On the day I depart from the world for the love of your face

A red flower will bloom from my grave instead of grass

به عشق روی تو روزی که از جهان بروم

ز تربتم بدمد سرخ گل به جای گیاه

Do not quickly bear resentment towards me in your delicate heart

For your Hafez said 'In the name of God' at this moment

مده به خاطر نازک ملالت از من زود

که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم الله