Ghazal No. 437: O tale of paradise, tell us of your story from your corner.

غزل شماره ۴۳۷: ای قصه بهشت ز کویت حکایتی

O story of paradise, a tale from your alley

The description of a fairy's beauty is a narrative of your face

ای قصه بهشت ز کویت حکایتی

شرح جمال حور ز رویت روایتی

The breaths of Jesus from your ruby lips are a subtlety

The water of Khidr from your sweet lips is an allegory

انفاس عیسی از لب لعلت لطیفه‌ای

آب خضر ز نوش لبانت کنایتی

Every piece of my heart has a story of sorrow

Every line of your character and every verse of your mercy

هر پاره از دل من و از غصه قصه‌ای

هر سطری از خصال تو و از رحمت آیتی

When did you become the fragrance of the spiritual assembly

If the flower did not have your scent

کی عطرسای مجلس روحانیان شدی

گل را اگر نه بوی تو کردی رعایتی

We burned in the desire for the dust of the beloved's door

Remember, O breeze, you did not support us

در آرزوی خاک در یار سوختیم

یاد آور ای صبا که نکردی حمایتی

O heart, your knowledge and life were wasted in vain

You had a hundred resources and did not make use of them

ای دل به هرزه دانش و عمرت به باد رفت

صد مایه داشتی و نکردی کفایتی

The scent of my roasted heart has spread across the horizons

This inner fire will spread to others as well

بوی دل کباب من آفاق را گرفت

این آتش درون بکند هم سرایتی

In the fire, if the thought of her face comes to mind

Cupbearer, come, for there is no complaint from hell

در آتش ار خیال رخش دست می‌دهد

ساقی بیا که نیست ز دوزخ شکایتی

Do you know Hafez's intention from this pain and sorrow

From you, a coquetry, and from the king, a favor

دانی مراد حافظ از این درد و غصه چیست

از تو کرشمه‌ای و ز خسرو عنایتی