Ghazal No. 465: I went to the garden at dawn to pick a flower.

غزل شماره ۴۶۵: رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

I went to the garden at dawn to pick a flower,

Suddenly, the song of a nightingale came to my ear.

رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی

Wretched like me, he was afflicted with the love of a flower,

And in the meadow, he had cast a clamor of cries.

مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا

و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی

I wandered in that meadow and garden moment by moment,

I pondered upon that flower and nightingale.

می‌گشتم اندر آن چمن و باغ دم به دم

می‌کردم اندر آن گل و بلبل تاملی

The flower has become the friend of beauty, and the nightingale the companion of love,

There is no superiority for one, nor change for the other.

گل یار حسن گشته و بلبل قرین عشق

آن را تفضلی نه و این را تبدلی

When the nightingale's song affected my heart,

I became such that no patience remained in me.

چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب

گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی

Many flowers bloom in this garden, but

No one has picked a flower from it without the thorn's affliction.

بس گل شکفته می‌شود این باغ را ولی

کس بی بلای خار نچیده‌ست از او گلی

Hafez, do not expect relief from the turning of the sky,

It has a thousand faults and no superiority.

حافظ مدار امید فرج از مدار چرخ

دارد هزار عیب و ندارد تفضلی