Ghazal No. 470: My heart is full of pain, alas, where is the remedy?

غزل شماره ۴۷۰: سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

The heart is full of pain, oh, alas, a remedy

The heart is weary from loneliness, for God's sake, a companion

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

Who can have peace from the swift-moving sky

Cupbearer, give me a cup so I may rest for a moment

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

I told the wise one to see these conditions, he laughed and said

A difficult day, a strange affair, a troubled world

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی

I burned in the pit of patience for that beautiful candle

The king of the Turks is indifferent to our state, where is a Rostam

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل

شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی

In the path of love, safety and comfort are calamities

Cursed be that heart that seeks a remedy for your pain

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

There is no path in the alley of roguery for those who seek pleasure and grace

A traveler is needed who burns the world, not an immature carefree one

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

رهروی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی

A human does not come to hand in the earthly world

Another world must be made and a new human

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی

Rise, let us give our thoughts to that Samarkandi Turk

From whose breeze the scent of Mulian's stream comes

خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم

کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

What does Hafez's weeping measure before the independence of love

In this sea, seven seas appear as a dewdrop

گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی