Ghazal No. 488: In the morning, the voice of the tavern calls for fortune.

غزل شماره ۴۸۸: سحرم هاتف میخانه به دولت‌خواهی

At dawn, the tavern's angel called for prosperity

Saying, return, for this threshold is ancient

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

Drink our goblet like Jamshid, for from the surface of both worlds

The radiance of the world-seeing cup will give you awareness

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

At the tavern's door, there are carefree dervishes

Who take and give the crown of kingship

بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

A brick under the head and feet on the seven stars' peak

Behold the power's hand and the rank of the exalted

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای

دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

Our head and the tavern's door, whose roof's edge

Reached the sky and its wall is this short

سر ما و در میخانه که طرف بامش

به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی

Do not traverse this stage without the companionship of Khidr

It is darkness, fear the danger of misguidance

قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن

ظلمات است بترس از خطر گمراهی

If they grant you the kingdom of poverty, O heart

The least of your realm would be from the moon to the fish

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل

کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

If you do not know how to breathe in poverty, do not lose it

The seat of mastery and the council of Turan kingship

تو دم فقر ندانی زدن از دست مده

مسند خواجگی و مجلس تورانشاهی

Hafez, naïve in greed, have some shame from this tale

What is your deed that you seek the highest paradise

حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار

عملت چیست که فردوس برین می‌خواهی