Ghazal No. 491: I have made the moon's brow visible in my eyes.

غزل شماره ۴۹۱: به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی

I have set my eyes on the brow of a moon-faced beauty

I have drawn the image of a green-lined thought somewhere

به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی

خیال سبزخطی نقش بسته‌ام جایی

There is hope that the decree of my love play

Will come to the royal decree from that arched brow

امید هست که منشور عشقبازی من

از آن کمانچه ابرو رسد به طغرایی

My head is lost, my eyes burnt from waiting

In the desire for the head and eyes of the assembly's adornment

سرم ز دست بشد چشم از انتظار بسوخت

در آرزوی سر و چشم مجلس آرایی

My heart is troubled, I will set fire to the cloak

Come and see whom it makes a spectacle

مکدر است دل آتش به خرقه خواهم زد

بیا ببین که کرا می‌کند تماشایی

On the day of the event, make my coffin from the cypress

For we go to the mourning of the tall one

به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید

که می‌رویم به داغ بلندبالایی

I, the dervish, have given the reins of my heart to someone

Who does not care about the crown and throne

زمام دل به کسی داده‌ام من درویش

که نیستش به کس از تاج و تخت پروایی

In the place where the beauties strike with glances

Do not be surprised to see a head fallen at a foot

در آن مقام که خوبان ز غمزه تیغ زنند

عجب مدار سری اوفتاده در پایی

For me, whose moon is in the chamber

How could I care about the brilliance of the star

مرا که از رخ او ماه در شبستان است

کجا بود به فروغ ستاره پروایی

What is separation and union? Seek the friend's pleasure

For it is a pity to wish for anything but him

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب

که حیف باشد از او غیر او تمنایی

Pearls will rise from the fish in offering out of longing

If Hafez's ship reaches the sea

درر ز شوق برآرند ماهیان به نثار

اگر سفینه حافظ رسد به دریایی