Ghazal No. 492: A greeting like the fragrance of a familiar acquaintance.

غزل شماره ۴۹۲: سلامی چو بوی خوش آشنایی

A greeting like the pleasant scent of familiarity

To those people, the light of my eyes

سلامی چو بوی خوش آشنایی

بدان مردم دیده روشنایی

A salutation like the light in the hearts of the devout

To that candle of the sanctuary of piety

درودی چو نور دل پارسایان

بدان شمع خلوتگه پارسایی

I see none of my companions left

My heart bled from sorrow, O Saqi, where are you?

نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای

دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

Do not turn your face away from the Magi's neighborhood, for there

They sell the key to solving problems

ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا

فروشند مفتاح مشکل گشایی

Although the bride of the world is of utmost beauty

She exceeds in the manner of unfaithfulness

عروس جهان گر چه در حد حسن است

ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی

If my weary heart has any ambition

It will not seek balm from the callous-hearted

دل خسته من گرش همتی هست

نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

Where do they sell the wine that overthrows the Sufi?

For I am tormented by hypocritical piety

می صوفی افکن کجا می‌فروشند

که در تابم از دست زهد ریایی

The companions broke the bonds of fellowship

As if there had never been any familiarity

رفیقان چنان عهد صحبت شکستند

که گویی نبوده‌ست خود آشنایی

If you abandon me, O greedy soul

I will rule as a king in my begging

مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع

بسی پادشایی کنم در گدایی

I will teach you the alchemy of happiness

Separation, separation from bad company

بیاموزمت کیمیای سعادت

ز همصحبت بد جدایی جدایی

Do not complain about the injustice of time, O Hafez

What do you know of God's work, O servant?

مکن حافظ از جور دوران شکایت

چه دانی تو ای بنده کار خدایی