Ghazal No. 494: O heart, if you escape from the pit of the mole on her chin.

غزل شماره ۴۹۴: ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

O heart, if you escape from that dimpled chin

Wherever you go, you will soon regret it

ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

Be wary, for if you listen to the temptation of reason

You will be driven out of paradise like Adam

هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش

آدم صفت از روضه رضوان به درآیی

Perhaps the heavens will not reach you with water

If you come out thirsty from the fountain of life

شاید که به آبی فلکت دست نگیرد

گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی

I give my life from the longing to see you like the morning

Hoping that you will emerge radiant like the sun

جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح

باشد که چو خورشید درخشان به درآیی

I will blow the breath of my zeal upon you like the breeze

So that you emerge joyful and smiling like a blooming flower

چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت

کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی

In the dark night of your separation, my soul reached my lips

It is time for you to emerge like the shining moon

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد

وقت است که همچون مه تابان به درآیی

I have tied two hundred streams from my eyes on your path

Hoping that you will gracefully emerge like a cypress

بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی

تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی

Hafez, do not worry, for that moon-faced Joseph

Will return and emerge from the house of sorrows

حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو

بازآید و از کلبه احزان به درآیی