Ghazal No. 494: O heart, if you escape from the pit of the mole on her chin.
غزل شماره ۴۹۴: ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
O heart, if you escape from that dimpled chin
Wherever you go, you will soon regret it
ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
هر جا که روی زود پشیمان به درآیی
Be wary, for if you listen to the temptation of reason
You will be driven out of paradise like Adam
هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش
آدم صفت از روضه رضوان به درآیی
Perhaps the heavens will not reach you with water
If you come out thirsty from the fountain of life
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد
گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی
I give my life from the longing to see you like the morning
Hoping that you will emerge radiant like the sun
جان میدهم از حسرت دیدار تو چون صبح
باشد که چو خورشید درخشان به درآیی
I will blow the breath of my zeal upon you like the breeze
So that you emerge joyful and smiling like a blooming flower
چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت
کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی
In the dark night of your separation, my soul reached my lips
It is time for you to emerge like the shining moon
در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقت است که همچون مه تابان به درآیی
I have tied two hundred streams from my eyes on your path
Hoping that you will gracefully emerge like a cypress
بر رهگذرت بستهام از دیده دو صد جوی
تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی
Hafez, do not worry, for that moon-faced Joseph
Will return and emerge from the house of sorrows
حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو
بازآید و از کلبه احزان به درآیی
Ghazal No. 494: O heart, if you escape from the pit of the mole on her chin.
Book: Divan of Hafez