No. 19: O you, whose radiant face brightens the lamp of sight - The world has never seen eyes more enchanting than your drunken ones.
شماره ۱۹: ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده - خوشتر ز چشم مستت چشم جهان ندیده
O you, from the radiance of whose face the lamp of the eye is lit,
The world has not seen an eye more beautiful than your intoxicated eyes.
ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده
خوشتر ز چشم مستت چشم جهان ندیده
A delicate beauty like you, from head to toe grace,
The world has not shown, God has not created.
همچون تو نازنینی سر تا قدم لطافت
گیتی نشان نداده ایزد نیافریده
Every ascetic who has seen your life-enhancing ruby (lips),
Has abandoned the prayer rug and drawn the cup.
هر زاهدی که دیده یاقوت جان فزایش
سجاده ترک کرده پیمانه در کشیده
On the face of your good fortune is an amulet against the evil eye,
Every moment, 'and indeed...' (Quranic verse) has sincerely sprouted.
بر چهره بخت نیکت تعویذ چشم زخم است
هر دم و ان یکادی ز اخلاص بردمیده
With the intention of shedding lovers' blood, his playful eyebrow and eye,
Sometimes this ambush is opened, sometimes that bow is drawn.
بر قصد خون عشاق ابرو و چشم شوخش
گاه این کمین گشاده گاه آن کمان کشیده
Until when will the dove of the heart be like a slaughtered bird,
Wallowing in dust and blood from the wound of your arrow?
تا کی کبوتر دل باشد چو مرغ بسمل
از زخم ناوک تو در خاک و خون تپیده
From the burning of my chest, every moment smoke rises to my head,
How long will I be like aloeswood, scattered in the fire?
از سوز سینه هر دم دودم به سر درآید
چون عود چند باشم در آتش رمیده
If my runaway fortune becomes tamed with me,
I will also bring forth the desire of my runaway heart from that mouth.
گر زآنک رام گردد بخت رمیده با من
هم زان دهن برآرم کام دل رمیده
If the eyebrow has no inclination towards your cheek,
Why is it constantly bent like my stature?
میلی اگر ندارد با عارض تو ابرو
پیوسته از چه باشد چون قد من خمیده
If you place your lip on my lip, I will find eternal life,
At the moment when my sweet soul has reached my lips.
گر بر لبم نهی لب یابم حیات باقی
آن دم که جان شیرین باشد به لب رسیده
Until when will you abandon my heart like your own tress,
Astray and distraught, O light of both eyes?
تا کی فرو گذاری چون زلف خود دلم را
سرگشته و پریشان ای نور هر دودیده
Fallen at the foot of the thorn of separation, in struggle,
And never having picked a flower from the rosebush of your union.
در پای خار هجران افتاده در کشاکش
وز گلبن وصالت هرگز گلی نچیده
If you do not take my hand, I will tell the master (patron),
That two eyes steal the hearts of distraught lovers.
گر دست من نگیری با خواجه بازگویم
کز عاشقان بیدل دل می برد دو دیده
This is our humble offering, if it pleases your taste,
Write the pearls of Hafez's poetry on the page.
ما را بضاعت این است گر در مذاقت افتد
درهای شعر حافظ بنویس بر جریده
No. 19: O you, whose radiant face brightens the lamp of sight - The world has never seen eyes more enchanting than your drunken ones.
Book: Divan of Hafez