No. 34: May no one be as weary as I, afflicted by separation *(Attributed to several poets)

شماره ۳۴: مباد کس چو من خسته مبتلای فراق - که عمر من همه بگذشت در بلای فراق *(منتسب به چند نفر)

May no one be afflicted with the pain of separation like me, the weary one,

For my entire life has passed in the calamity of separation.

مباد کس چو من خسته مبتلای فراق

که عمر من همه بگذشت در بلای فراق

A stranger, a lover, and heartbroken, a stranger and wandering,

Having endured the hardship of time and the scars of separation.

غریب و عاشق و بیدل غریب و سرگردان

کشیده محنت ایام و داغهای فراق

If separation falls into my hands, I will kill it,

And with tears from my eyes, I will repay the blood price of separation.

اگر به دست من افتد فراق را بکشم

به آب دیده دهم باز خونبهای فراق

Where should I go? What should I do? To whom should I tell the state of my heart?

So that someone takes my justice and gives the punishment of separation.

کجا روم؟ چه کنم؟ حال دل که را گویم؟

که داد من بستاند دهد جزای فراق

From the pain of separation, I have no moment of respite,

For God's sake, take justice and give the punishment of separation.

ز درد هجر فراقم دمی خلاصی نیست

خدای را بستان داد و ده سزای فراق

I will make separation afflicted with your separation,

So that I make blood drip from the eyes of separation.

فراق را به فراق تو مبتلا سازم

چنان که خون بچکانم ز دیده‌های فراق

Where am I from, and where is separation from, and where is sorrow from?

Unless my mother bore me for the sake of separation.

من از کجا و فراق از کجا و غم ز کجا

مگر که زاد مرا مادر از برای فراق

With the scar of your love, Hafez, like a nightingale at dawn,

Sings the blood-scattering melody of separation day and night.

به داغ عشق تو حافظ چو بلبل سحری

زند به روز و شبان خون فشان نوای فراق