No. 6: The flask again slipped from my hand - Once again, the wine showed me its treachery.

شماره ۶: صراحی دگر بارم از دست برد - به من باز بنمود می دستبرد

The wine flask slipped from my hand again,

The wine showed its power to me once more.

صراحی دگر بارم از دست برد

به من باز بنمود می دستبرد

A thousand praises be upon the red wine,

That takes away the yellow color from our faces.

هزار آفرین بر می سرخ باد

که از روی ما رنگ زردی ببرد

We cherish the hand that picked the grapes,

May the foot that crushed them not wither.

بنازیم دستی که انگور چید

مریزاد پایی که در هم فشرد

Go, ascetic, do not find fault with us,

For divine work is not a trivial matter.

برو زاهدا خورده بر ما مگیر

که کار خدایی نه کاریست خرد

From eternity, love became my destiny,

The written fate cannot be erased.

مرا از ازل عشق شد سرنوشت

قضای نوشته نشاید سترد

Do not speak of wisdom, for at the time of death,

Aristotle himself gives up his soul, as if helpless.

مزن دم ز حکمت که در وقت مرگ

ارسطو دهد جان، چو بیچاره کرد

Do not suffer needlessly, be content,

Be satisfied even if you don't have brocade like the one carried away (by fate).

مکش رنج بیهوده خرسند باش

قناعت کن ار نیست اطلس چو برد

Live such a life in the world,

That when you are dead, they do not merely say 'he died'.

چنان زندگانی کن اندر جهان

که چون مرده باشی نگویند مرد

He becomes intoxicated with the unity from the cup of Alast (pre-existence),

Whoever, like Hafez, drinks pure wine.

شود مست وحدت زجام الست

هر آن کاو چو حافظ می صاف خورد