No comments yet. Be the first to comment!

This is a beautiful ghazal by ʿErāqī (Iraqi) and it is one of the most profound expressions of the Sufi journey from selfhood to annihilation, from worship to wonder, from reason to rapture.

مست خراب یابد هر لحظه در خرابات
گنجی که آن نیابد صد پیر در مناجات

خواهی که راه یابی بی‌رنج بر سر گنج
می‌بیز هر سحرگاه خاک در خرابات

یک ذره گرد از آن خاک در چشم جانت افتد
با صدهزار خورشید افتد تو را ملاقات

ور عکس جام باده ناگاه بر تو تابد
نز خویش گردی آگه، نز جام، نز شعاعات

در بیخودی و مستی جایی رسی، که آنجا
در هم شود عبادات، پی گم کند اشارات

تا گم نگردی از خود گنجی چنین نیابی
حالی چنین نیابد گم گشته از ملاقات

تا کی کنی به عادت در صومعه عبادت؟
کفر است زهد و طاعت تا نگذری ز میقات

تا تو ز خودپرستی وز جست وجو نرستی
می‌دان که می‌پرستی در دیر عزی و لات

در صومعه تو دانی می‌کوش تا توانی
در میکده رها کن از سر فضول و طامات

جان باز در خرابات، تا جرعه‌ای بیابی
مفروش زهد، کانجا کمتر خرند طامات

لب تشنه چند باشی، در ساحل تمنی؟
انداز خویشتن را در بحر بی‌نهایات

تا گم شود نشانت در پای بی‌نشانی
تا در کشد به کامت یک ره نهنگ حالات

چون غرقه شد عراقی یابد حیات باقی
اسرار غیب بیند در عالم شهادات

English translation of ʿErāqī’s ghazal:

The Tavern of the Infinite
A Ghazal by Fakhr al-Dīn ʿErāqī : English translation

Each moment in the tavern’s ruin, the drunkard finds a treasure
A treasure no old ascetic gains through lifetimes of devotion.
If you would find the treasure without the ache of toil,
Then every dawn, cast the dust of the tavern upon your head.
Should but a mote of that dust fall into your soul’s eye,
A hundred suns will rise within you in one meeting.
And if the reflection of the wine-cup’s glow should touch you,
You’ll know not yourself, nor the cup, nor even the shining light.
In that drunkenness, that sweet unknowing, you reach a place
Where prayer dissolves, and worship loses all direction.
Until you vanish from yourself, you’ll never find such treasure
This state remains unseen by those still seeking the meeting.
How long will you, by habit, pray within the cloister walls?
Until you pass beyond the veil, piety itself is disbelief.
Until you break from self-love and the hunt for gain,
Know that your worship is still before idols of Lat and ʿUzzā.
You know the art of struggle within the monastery,
But in the tavern, cast away your pride and learned words.
Give up your soul in that ruin; there you’ll taste one drop
Sell not your piety; its price is worth but little there.
How long will you thirst upon the shore of longing?
Throw yourself into the sea of endlessness!
Until your trace is lost upon the path of tracelessness,
Until the whale of states swallows you in a single draught.
When ʿErāqī drowned, he found eternal life
He saw the secrets of the Unseen in the world of the Seen.