No comments yet. Be the first to comment!

There are some poets whose words feel carved from the bone of longing itself; their verses bleed, ache, and shimmer all at once. Khaqani Shirvani is one such poet. His ghazals are not simply expressions of love; they are storms of anguish, flashes of metaphysical fire that turn pain into revelation.
In the poem before us, Khaqani speaks from the edge of torment, where personal grief becomes divine dialogue, where the heart’s cry turns into a secret key.
درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا
درد مرا نشانه کرد دردْ نشان من کجا

دوش ز چشم مردمان اشک به وام خواستم
این همه اشک عاریه است اشک روان من کجا

او ز من خراب دل کرد چو گنج پی نهان
من که خرابه اندرم گنج نهان من کجا

یار ز من گسست و من بهر موافقت کنون
بند روان گسسته‌ام انس روان من کجا

گهگهی آن شکرفشان سرکه فشان ز لب شدی
گرم جگر شدم ز تب سرکه‌فشان من کجا

روز به روز بر فلک بخشش عافیت بود
آن همه را رسیده بخش ای فلک آنِ من کجا

نالهٔ خاقانی اگر دادستان شد از فلک
نالهٔ من نبست غم دادستان من کجا
Let us walk slowly through his words, translated, yet still burning with their original flame.