Arise, let us seek the opening of the tavern door
Let us sit on the path of the beloved and seek our desire.

We have no provision for the journey to the sanctuary of union, except
To beg for provision from the tavern door.

Though our tears are muddy, they still flow
As pure offerings to him.

May we be forbidden the pleasure of your sorrow’s fire on our heart
If we seek any reward from the cruelty of your love.

The mole on your cheek cannot be drawn on the tablet of sight
Unless we seek a pencil from the pupil of the eye.

A coquettish smile from your sweet lips desired our hearts
With a sugary smile, we asked for a taste.

So that there may be a fragrant prescription for the lovesick heart
We seek a trace of your graceful handwriting.

Since your sorrow cannot be found except in a happy heart
We seek a happy heart in the hope of your sorrow.

Hafez, how long will you sit at the school door?
Arise, let us seek the opening of the tavern door.

خیز تا از درِ میخانه گُشادی طلبیم

به رَهِ دوست نشینیم و مُرادی طلبیم

زادِ راهِ حَرمِ وصل نداریم مگر

به گدایی ز درِ میکده زادی طلبیم

اشکِ آلودهٔ ما گرچه روان است ولی

به رسالت سویِ او پاک نهادی طلبیم

لذتِ داغِ غمت بر دلِ ما باد حرام

اگر از جورِ غمِ عشقِ تو دادی طلبیم

نقطهٔ خالِ تو بر لوحِ بصر نَتوان زد

مگر از مَردُمَکِ دیده مِدادی طلبیم

عشوه‌ای از لبِ شیرینِ تو دل خواست به جان

به شکرخنده لَبَت گفت مَزادی طلبیم

تا بُوَد نسخهٔ عِطری دل سودازده را

از خطِ غالیه سایِ تو سوادی طلبیم

چون غمت را نَتَوان یافت مگر در دلِ شاد

ما به امّیدِ غمت خاطرِ شادی طلبیم

بر درِ مدرسه تا چند نشینی حافظ؟

خیز تا از درِ میخانه گُشادی طلبیم