At dawn, when the night’s intoxication
I took wine with a lute and a tambourine

I set reason as a provision on the path of wine
And departed from the city of existence

My wine-selling love gave a coquettish glance
Which made me secure from the deceit of time

From the wine-server with the bow-like eyebrows, I heard
“Don’t aim the arrow of blame”

Don’t narrow your aim from the middle of the road
If you see yourself in the middle

Don’t set this trap for another bird
For the Simorgh’s nest is high

Who can tie the knot of union with royal beauty?
Who plays with love eternally?

The companion, the musician, and the wine-server are all him
The thought of water and flowers is an excuse on the way

Give me the ship of wine so we can sail happily
From this endless, unknown sea

Our existence is a riddle, Hafez
Whose investigation is magic and a fable

سحرگاهان که مخمور شبانه

گرفتم باده با چنگ و چغانه

نهادم عقل را ره توشه از می

ز شهر هستیش کردم روانه

نگار می فروشم عشوه‌ای داد

که ایمن گشتم از مکر زمانه

ز ساقی کمان ابرو شنیدم

که ای تیر ملامت را نشانه

نبندی زان میان طرفی کمروار

اگر خود را ببینی در میانه

برو این دام بر مرغی دگر نه

که عنقا را بلند است آشیانه

که بندد طرف وصل از حسن شاهی؟

که با خود عشق بازد جاودانه

ندیم و مطرب و ساقی همه اوست

خیال آب و گل در ره بهانه

بده کشتی می تا خوش برانیم

از این دریای ناپیدا کرانه

وجود ما معماییست حافظ

که تحقیقش فسون است و فسانه