I kiss her lips and drink wine
I seek the water of life

I cannot tell her secret to anyone
Nor can I see anyone with her

Her lips kiss and drink blood from the cup
Her face is seen and the rose becomes her nature

Give me the cup of wine and do not remember Jam
For who knows who Jam was and who was who?

Strike the strings of the lute, O moon-faced musician
Scratch its veins until I cry out from it

The rose has brought a throne from seclusion to the garden
Spread out the mat of asceticism like a rosebud

Do not leave her drunken eyes intoxicated
In remembrance of her ruby, O wine-server, give me wine

The soul does not seek separation from that form
Whose cup of blood is in its veins and arteries

Draw your tongue, O Hafez, for a while
Listen to the tale of the speechless from the reed

لبش می‌بوسم و در می‌کشم می

به آب زندگانی برده‌ام پی

نه رازش می‌توانم گفت با کس

نه کس را می‌توانم دید با وی

لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام

رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی

بده جام می و از جم مکن یاد

که می‌داند که جم کی بود و کی کی

بزن در پرده چنگ ای ماه مطرب

رگش بخراش تا بخروشم از وی

گل از خلوت به باغ آورد مسند

بساط زهد همچون غنچه کن طی

چو چشمش مست را مخمور مگذار

به یاد لعلش ای ساقی بده می

نجوید جان از آن قالب جدایی

که باشد خون جامش در رگ و پی

زبانت درکش ای حافظ زمانی

حدیث بی‌زبانان بشنو از نی