O you, who align beauty with virtue sublime, Ghazal 22 by Saadi

By hamed @hamed | poet: Saadi Shirazi | 14 0

No lines yet


Description:

In this romantic ghazal, Saadi Shirazi marvels at the unmatched beauty and captivating allure of the beloved. He praises their physical charm and inner grace, comparing them to nature's finest wonders. The poet depicts the uncontrollable pull of love, embracing its joys and pains while dismissing worldly judgments. Saadi emphasizes the irreplaceable presence of the beloved, asserting that no other beauty or lover can take their place. The ghazal closes with a powerful gesture of devotion, showing the poet’s willingness to humble himself entirely in the name of love.


English Translation for Ghazal

I have not seen a face so lovely and fair,
Nor locks so enchanting, beyond compare.

If that heartless one, with silver-limbed grace,
Hides their visage, musk betrays their trace.

O you, who align beauty with virtue sublime,
No face or character surpasses thine.

Blame me not if, in helplessness, I spin,
For your strikes with the polo stick are no sin.

Whoever has once been scorched by love’s flame,
Loves the cry of the drunken and their untamed acclaim.

In love’s marketplace, we embrace blame’s sting;
Not the secluded peace that piety may bring.

No further charm need the garden attain,
Save for a cypress like you by the stream’s refrain.

O fragrant rose, though spring may return for an age,
A nightingale like me shall never grace its stage.

Saadi, if you cannot kiss their hand above,
Then bow your face at their feet in love.

متن غزل

من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را

وین دلآویزی و دلبندی نباشد موی را

 

روی اگر پنهان کند سنگین‌دلِ سیمین‌بدن

مشک غمازست نتواند نهفتن بوی را

 

ای موافق‌صورت‌ومعنی که تا چشم من است

از تو زیباتر ندیدم روی و خوش‌تر خوی را

 

گر به سر می‌گردم از بیچارگی عیبم مکن

چون تو چوگان می‌زنی جرمی نباشد گوی را

 

هر که را وقتی دمی بودست و دردی سوخته‌ست

دوست دارد نالهٔ مستان و هایاهوی را

 

ما ملامت را به جان جوییم در بازار عشق

کنج خلوت پارسایان سلامت‌جوی را

 

بوستان را هیچ دیگر در نمی‌باید به حسن

بلکه سروی چون تو می‌باید کنار جوی را

 

ای گل خوش‌بوی اگر صد قرن باز آید بهار

مثل من دیگر نبینی بلبل خوش‌گوی را

 

سعدیا گر بوسه بر دستش نمی‌یاری نهاد

چاره آن دانم که در پایش بمالی روی را