That fortnight moon is veiled in mystery, Ghazal 52 by Saadi

By hamed @hamed | poet: Saadi Shirazi | 4 0

No lines yet


Description:

This ghazal by Saadi Shirazi captures the intensity of unrequited love, the fleeting nature of life, and the beauty of the beloved that stirs longing and devotion. Saadi juxtaposes the beloved’s celestial allure with the transient woes of existence, underscoring the emotional turmoil of love. He meditates on the inevitability of time’s passage, the futility of worldly desires, and the eternal pull of spiritual or romantic longing. Through vivid metaphors and poignant imagery, the poet evokes the pain of separation, the joy of fleeting beauty, and the eternal truth that life, like love, is both fleeting and profound.


English Translation for Ghazal

That fortnight moon is veiled in mystery,
Or is it a heavenly maiden with hands dyed beautifully?

Is that kohl on the beloved's charming brows,
Or a rainbow resting upon the sun, aglow?

Floods of sorrow overwhelm me, dear one;
Cease your cruelty, let the torment be undone.
Return, for your absence leaves me bereft,
With eyes shedding tears, as if rivers are left.

Your harshness, cruelty, and untamed ways,
Only deepen your charm, earning you praise.
I obey your every word without strife,
Even as my soul hangs at the edge of life.

Your face, a doorway to heaven’s delight,
Your lips, a flavor setting my heart alight.
I sought to quench this burning pain,
But no water can soothe this flame again.

None can bear the patience love demands;
Sleepless my eyes, restless my hands.
On the path of the flood, all that is raised
Will surely be destroyed or erased.

O famed one, stirring hearts far and wide,
Day and night your beauty turns the tide.
Whoever feels no longing for your face
Is no human but a beast in disgrace.

O cure for my heart and healer of pain,
I’ve pledged my devotion, time and again.
You know I will never turn from your side;
Even your faults are virtues in my eyes.

Though you are sovereign, and I a captive,
Though you are exalted, and I diminutive,
Though you are rich, and I poor and weak,
Comforting your friends is the kindness I seek.

O walking cypress, radiant and rare,
Your moonlit visage, sunlit air.
Speak and listen; take and give—
Nights like these are not for sleep to live.

Tonight is for intimacy, till dawn we’ll stay,
O lucky star and fortune of my day.
Light a candle between us if you will,
Or leave it unlit—the moonlight fulfills.

Saki, bring a cup of reckless delight,
To my mindful companions, offer it right.
Leave this madman to his wild state,
For this drunkenness is of love, not of wine’s fate.

The pride of life is but wind’s deceit,
Youth’s brilliance vanishes in its fleeting beat.
Seize the moment, for it will not wait;
Hasten, for life rushes at a swift rate.

This merciless wolf of passing time,
Feeds endlessly on lives, sublime or prime.
Mankind is like wheat beneath its mill,
The grinding heavens crush at will.

Saadi, you are unworthy of such a union’s bliss;
Why boast and chase what you will miss?
O thirsty wanderer, why do you persist?
This path you follow leads to a mirage’s twist.

متن غزل

آن ماه دو هفته در نقاب است

یا حوری دست در خضاب است

وان وسمه بر ابروان دلبند

یا قوس قزح بر آفتاب است

سیلاب ز سر گذشت یارا

ز اندازه به در مبر جفا را

بازآی که از غم تو ما را

چشمی و هزار چشمه آب است

تندی و جفا و زشتخویی

هرچند که می‌کنی نکویی

فرمان برمت به هر چه گویی

جان بر لب و چشم بر خطاب است

ای روی تو از بهشت بابی

دل بر نمک لبت کبابی

گفتم بزنم بر آتش آبی

وین آتش دل نه جای آب است

صبر از تو کسی نیاورد تاب

چشمم ز غمت نمی‌برد خواب

شک نیست که بر ممر سیلاب

چندان که بنا کنی خراب است

ای شهرهٔ شهر و فتنهٔ خیل

فی منظرک النهار و اللیل

هر کاو نکند به صورتت میل

در صورت آدمی دواب است

ای داروی دلپذیر دردم

اقرار به بندگیت کردم

دانی که من از تو برنگردم

چندان که خطا کنی صواب است

گرچه تو امیر و ما اسیریم

گرچه تو بزرگ و ما حقیریم

گرچه تو غنی و ما فقیریم

دلداری دوستان ثواب است

ای سرو روان و گلبن نو

مه پیکر آفتاب پرتو

بستان و بده بگوی و بشنو

شبهای چنین نه وقت خواب است

امشب شب خلوت است تا روز

ای طالع سعد و بخت فیروز

شمعی به میان ما برافروز

یا شمع مکن که ماهتاب است

ساقی قدحی قلندری‌وار

در ده به معاشران هشیار

دیوانه به حال خویش بگذار

کاین مستی ما نه از شراب است

باد است غرور زندگانی

برق است لوامع جوانی

دریاب دمی که می‌توانی

بشتاب که عمر در شتاب است

این گرسنه گرگ بی‌ترحم

خود سیر نمی‌شود ز مردم

ابنای زمان مثال گندم

وین دور فلک چو آسیاب است

سعدی تو نه مرد وصل اویی

تا لاف زنی و قرب جویی

ای تشنه به خیره چند پویی

کاین ره که تو می‌روی سراب است