Hekayat 16 from Chapter 5 of Gplenstan of Saadi Shirazi

Posted on October 07, 2024 by @hamed 7 0

English Translation for Hekayat

I remember that in my youth, I passed through a street and caught sight of a beautiful face, on a scorching summer day when the heat dried up the mouth and the hot wind boiled the marrow of the bones.

Due to human frailty, I could not bear the midday sun, so I sought refuge in the shadow of a wall, hoping that someone would take pity on me and quench the burning heat with a drink of cool water. Suddenly, from the darkness of a hallway, a light shone forth—a beauty whose radiance words could not describe, like the break of dawn in a dark night or the water of life emerging from the depths of darkness. She held a cup of snow-cooled water, sweetened with sugar and mixed with the scent of her sweat. I do not know if it was perfumed with rosewater or if a few drops of her rosy complexion had dripped into it.

In short, I took the cup from her delicate hands, drank, and it felt as if I had been given new life:

A thirst in my heart that cannot be quenched
Even by a drink of crystal water, nor if I drank oceans.

Blessed is the one whose fortune allows
Their eyes to behold such a face every morning.

The wine-drinker wakes at midnight still intoxicated,
While the wine-bearer intoxicates on Judgment Day at dawn.

متن حکایت

یاد دارم که در ایام جوانی گذر داشتم به کویی و نظر با رویی، در تموزی که حرورش دهان بخوشانیدی و سمومش مغز استخوان بجوشانیدی.

از ضعف بشریت تاب آفتاب هجیر نیاوردم و التجا به سایهٔ دیواری کردم، مترقب که کسی حر تموز از من به برد آبی فرو نشاند که همی ناگاه از ظلمت دهلیز خانه‌ای روشنی بتافت، یعنی جمالی که زبان فصاحت از بیان صباحت او عاجز آید، چنان که در شب تاری صبح بر آید یا آب حیات از ظلمات به در آید، قدحی برفاب بر دست و شکر در آن ریخته و به عرق بر آمیخته، ندانم به گلابش مطیّب کرده بود یا قطره‌ای چند از گل رویش در آن چکیده.

فی الجمله شراب از دست نگارینش بر گرفتم و بخوردم و عمر از سر گرفتم:

ظَمَأٌ بِقَلبی لا یَکادُ یُسیغُهُ

رَشفُ الزُّلالِ وَ لَو شَرِبتُ بُحوراً

خرم آن فرخنده طالع را که چشم

بر چنین روی اوفتد هر بامداد

مست می بیدار گردد نیمشب

مست ساقی روز محشر بامداد