Hekayat 21 from Chapter 3 of Golestan of Saadi

Posted on September 09, 2024 by @hamed 12 0

English Translation for Hekayat

I heard of a merchant who had one hundred and fifty camels loaded with goods and forty servants.

One night on the island of Kish, he invited me to his room.

He did not sleep all night, talking incessantly about his worries: “This partner of mine is in Turkestan, and that merchandise is in India. This is the deed for such-and-such land, and so-and-so is the guarantor for such-and-such.”

Sometimes he would say: “I long for Alexandria because of its pleasant climate.”

Then he would say: “No, the sea of the West is turbulent. Saadi, I have another journey ahead. If that is completed, I will spend the rest of my life in seclusion.”

I asked: “What journey is that?”

He said: “I want to take Persian sulfur to China, as I have heard it fetches a high price there. From there, I will bring Chinese porcelain to Rome, Roman brocade to India, Indian steel to Aleppo, Aleppo glass to Yemen, and Yemeni cloth to Persia. After that, I will give up trading and sit in a shop.”

In truth, he spoke so much of this madness that I could no longer bear to listen!

He said: “O Saadi! Tell me something of what you have seen and heard.”

I replied:

"Have you heard the story of the caravan leader in the farthest reaches of Ghor,

Who fell from his mount and said:

'The narrow-eyed desire of the worldly man

Is either filled with contentment or the dust of the grave.'"

متن حکایت

بازرگانی را شنیدم که صد و پنجاه شتر، بار داشت و چهل بندهٔ خدمتکار.

شبی در جزیرهٔ کیش مرا به حجرهٔ خویش در‌آورد.

همه شب نیارمید از سخن‌های پریشان گفتن که: فلان اَنْبازم به ترکستان و فلان بِضاعت به هندوستان است و این قَبالهٔ فلان زمین است و فلان چیز را فلان، ضَمین.

گاه گفتی: خاطرِ اسکندریّه دارم که هوایی خوش است.

باز گفتی: نه! که دریایِ مغرب مشوَّش است. سعدیا! سفری دیگرم در پیش است. اگر آن کرده شود، بقیّتِ عمرِ خویش به گوشه بنشینم.

گفتم: آن کدام سفر است؟

گفت: گوگردِ پارسی خواهم بردن به چین که شنیدم قیمتی عظیم دارد و از آنجا کاسهٔ چینی به روم آرم و دیبای رومی به هند و فولادِ هندی به حَلَب و آبگینهٔ حلبی به یَمَن و بُرْدِ یمانی به پارس و زآن‌پس ترکِ تجارت کنم و به دکّانی بنشینم.

انصاف، از این ماخولیا چندان فرو‌گفت که بیش طاقتِ گفتنش نماند!

گفت: ای سعدی! تو هم سخنی بگوی از آن‌ها که دیده‌ای و شنیده.

گفتم:

آن شنیدستی که در اَقْصایِ غُور

بارْسالاری بیفتاد از ستور

گفت: «چشمِ تنگِ دنیادوست را

یا قناعت پُر کند یا خاکِ گور»