Hekayat 38 from Chapter 2 of Golestan of Saadi

Posted on September 08, 2024 by @hamed 3 0

English Translation for Hekayat

A scholar said to his father: “None of these eloquent and charming words of the speakers affect me, because I do not see their actions matching their words.”

They teach people to renounce the world

While they themselves hoard silver and grain

A scholar who only speaks

Whatever he says, no one takes to heart

A true scholar is one who does not do wrong

Not one who tells others and does not act himself

“Do you enjoin righteousness upon people and forget yourselves?”

A scholar who indulges in pleasure and luxury

Is lost himself, how can he guide others?

The father said: “O son! Do not turn away from the guidance of advisors and do not accuse scholars of misguidance based on mere imagination, and do not deprive yourself of the benefits of knowledge by seeking an infallible scholar, like a blind man who fell into a pit one night and said: ‘Finally, one of the Muslims, light a lamp for me.’ A woman heard him and said: ‘You who cannot see the lamp, what will you see by the lamp?’ Similarly, a sermon is like a cloth merchant’s shop; there, you do not get goods without payment, and here, you do not gain happiness without devotion.”

Listen to the words of the scholar with the ear of the soul

Even if his actions do not match his words

What the claimant says is false:

“How can a sleeper awaken another sleeper?”

A man should take advice to heart

Even if it is written on a wall

A wise man came to the school from the monastery

He broke the covenant of companionship with the people of the path

I asked: "What is the difference between a scholar and a worshipper

That you chose this group over that?"

He said: "One saves his own blanket from the waves

And the other strives to save the drowning."

متن حکایت

فقیهی پدر را گفت: هیچ از این سخنانِ رنگینِ دلاویزِ متکلّمان در من اثر نمی‌کند، به حکمِ آن که نمی‌بینم مر ایشان را فعلی موافقِ گفتار.

ترکِ دنیا به مردم آموزند

خویشتن سیم و غَلّه اندوزند

عالِمی را که گفت باشد و بس

هر چه گوید نگیرد اندر کس

عالم آن کس بود که بد نکند

نه بگوید به خلق و خَود نکند

اَتَأمُروُنَ النّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ اَنْفُسَکُمْ؟

عالِم که کامرانی و تن‌پروری کند

او خویشتن گم است، که را رهبری کند؟

پدر گفت: ای پسر! به مجرّدِ خیالِ باطل نشاید روی از تربیتِ ناصحان بگردانیدن و علما را به ضَلالت منسوب کردن و در طلبِ عالمِ معصوم از فوایدِ علم محروم ماندن، همچو نابینایی که شبی در وَحَل افتاده بود و می‌گفت: آخِر، یکی از مسلمانان چراغی فرا راهِ من دارید. زنی مازحه بشنید و گفت: تو که چراغ نبینی به چراغ چه بینی؟! همچنین مجلسِ وعظ چو کلبهٔ بزّاز است؛ آنجا تا نقدی ندهی، بِضاعتی نستانی و اینجا تا ارادتی نیاری، سعادتی نبری.

گفتِ عالِم به گوشِ جان بشنو

ور نماند به گفتنش کردار

باطل است آنچه مدّعی گوید:

«خفته را خفته کی کند بیدار»

مرد باید که گیرد اندر گوش

ور نوشته است پند بر دیوار

صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه

بشکست عهدِ صحبتِ اهلِ طریق را

گفتم میانِ عالم و عابد چه فرق بود

تا اختیار کردی از آن این فریق را؟

گفت: آن گلیمِ خویش به در می‌برد ز موج

وین جهد می‌کند که بگیرد غَریق را