Asadollah and His Cousin

Author’s Note:

This is a story from the collection The Tales of Mashdi Golin Khanum. The narrative is conversational, and the simplicity of the narrator, along with their mastery of the colloquial dialect, is evident throughout the text.

There were two merchants who had formed a bond of brotherhood. One of them had a son, while the other had no children. The brother who had a son said to the other, “Do something so you can have a daughter, and I’ll marry her to my son.” The other replied, “Pray for me so God grants me a daughter.” On a Thursday night, the brother went and made a vow and prayed. After some time, the wife of the other brother gave birth to a daughter. They symbolically cut the baby girl’s umbilical cord in the name of the boy, signifying their engagement.

Three months passed, and the boy, who was seven years old at the time, asked his mother during Ramadan festivities for a pair of earrings to give to his fiancée. His mother said, “It’s too early for that, and I don’t have any earrings.” When his father came home, the boy expressed his wish. His father bought some cakes for him to take instead. The boy went to visit his uncle’s house for the celebration.

This boy was so wise and intelligent that by the time he was fifteen, he became a close companion to the king, who couldn’t spend a moment without him. The boy’s uncle and his daughter became worried about the king’s affection for him. When the next holiday arrived, the boy asked the king for permission to visit his parents. The king agreed on the condition that he would return quickly. The boy returned home, and after the New Year’s greetings, he went to the market, bought a diamond ring, and visited his uncle’s house.

The uncle asked, “What’s to be done about this girl who is engaged to you?” The boy showed the diamond ring and said, “If this girl is mine, put this ring on her finger.” The cousin stepped forward and said, “You’re the king’s companion now. Do you even think about us anymore?” The boy replied, “I’m still the same person who, at seven years old, wanted to bring you earrings but couldn’t because my mother didn’t allow it. Now I’ve brought you a diamond ring. If you want to marry me, you’ll have to wait.”

The boy, named Asadollah, returned to the king’s court. The king’s wife had arranged for Asadollah to marry the king’s daughter, with the king’s approval. Asadollah agreed, but on the condition that the wedding be postponed for one year. The queen accepted, and the king’s daughter was officially engaged to Asadollah.

Asadollah wrote a letter to his uncle, explaining his situation and giving him the authority to marry his cousin to him. The uncle arranged for his daughter’s marriage to Asadollah. Two days after the New Year, the king planned a hunting trip, but Asadollah feigned a stomach ache to stay behind, saying he would join later when he felt better. That evening, he went to his father’s house and secretly married his cousin. For three days, he pretended to be ill during the day and visited his cousin at night. On the fourth day, he returned to the king’s court and joined the hunt.

A year passed, and the time came for Asadollah’s wedding to the king’s daughter. The city was decorated for seven days and nights, and on the seventh night, the king’s daughter was married to Asadollah. Some time later, the king fell ill and named Asadollah as his successor. Coins were minted in Asadollah’s name.

When the cousin saw the coins of the new king, she became worried, thinking that Asadollah would no longer care for her because of his position. A few days later, the new king summoned his father and said, “Behind the palace, there’s an old, ruined place. Rebuild it into a house and connect it to the palace with a passage.” The father asked why, and Asadollah explained that it wouldn’t be appropriate for him to visit their house anymore, so he wanted them to move closer so they could still see their son. The house was built, and Asadollah’s parents moved in. Asadollah visited them every day.

One day, Asadollah secretly went to his father’s house. The queen followed him and, upon entering the courtyard, saw a woman more beautiful than herself walking with a child in her arms. The queen grew suspicious and thought, “Asadollah doesn’t have a sister, so who is this woman?” She said nothing at the time, but that night, she asked Asadollah about the woman. Asadollah replied, “She’s my cousin.” The queen asked, “Is she a guest?” Asadollah answered, “No, she lives there.” The queen then asked, “Is she your wife?” Asadollah said, “Even if she is, what does that take away from you?”

Asadollah explained everything to the queen, telling her that he had married his cousin before his marriage to her. The king’s daughter accepted the situation, befriended the cousin, and allowed Asadollah to visit her twice a week.

دو تاجر بودند که با هم صیغه برادری خوانده بودند. یکی از آن‌ها یک پسر داشت ولی دیگری فرزندی نداشت. برادری که پسر داشت به آن یکی گفت: کاری بکن که دختردار شوی تا من او را برای پسرم بگیرم. برادر گفت: تو دعایی کن خدا به من دختری بدهد. برادر، شب جمعه رفت نذر و دعایی کرد. پس از مدتی زن آن برادر دختری زایید. ناف دختر را به اسم پسر بریدند. سه ماه گذشت. پسر که هفت ساله بود، عید ماه رمضان از مادرش یک جفت گوشواره خواست تا برای نامزدش ببرد. مادر گفت: حالا زود است و من هم گوشواره ندارم. پدر که به خانه آمد، پسر قصد خود را گفت. او هم مقداری کیک خرید و به دست پسر داد. پسر برای عید دیدنی به خانه عمویش رفت. این پسر آن قدر با کله و با شعور بود که در پانزده سالگی همنشین شاه شد. و شاه دقیقه‌ای را بدون او نمی‌گذراند. عمو و دخترش از علاقه شاه به پسر نگران بودند. عید شد. پسر از شاه اجازه خواست تا نزد پدر و مادرش برود. شاه به شرط این که او زود برگردد قبول کرد. پسر به خانه آمد و بعد از تحویل سال به بازار رفت و یک انگشتر الماس خرید و به خانه عمویش رفت. عمو گفت: تکلیف این دختر که نامزد توست چیست؟ پسر انگشتر الماس را پیش آورد و گفت: اگر این دختر مال منه این انگشتر را به انگشتش کند. دختر عمو جلو آمد و گفت: شما که همنشین شاه هستی آیا ما را هم در نظر داری؟ پسر گفت: من همان هستم که در هفت سالگی میخواستم برای تو که خیلی کوچک بودی گوشواره بیاورم. آن روز مادرم قبول نکرد. حالا انگشتر الماس برایت آورده‌ام. اگر مرا می‌خواهی باید صبر کنی. پسر که اسداله نام داشت، نزد پادشاه بازگشت. پادشاه او را به اندرون برد. وقتی اسداله وارد اندرون شد، زن شاه گفت: رسم است که مردها به خواستگاری بروند. اما ما دوره را برگردان کردیم و از شاه اجازه گرفتیم که تو را به عقد دختر شاه در آوریم. پسر رضایت داد. در حیاط دیگر مجلس عقد آماده بود. اسداله که وضع را این طور دید گفت به شرطی عقد میکنم که عروسی بماند برای یک سال دیگر. این قانون ماست. زن شاه قبول کرد. دختر شاه را برای پسر عقد کردند. اسداله نامه‌ای به عمویش نوشت و ماجرای خود را با دختر شاه شرح داد و او را وکیل کرد تا دختر عمو را به عقد او درآورد. نامه را برای عمو فرستاد. عمو هم دخترش را به عقد اسداله در آورد. دو روز بعد از تحویل سال، شاه می‌خواست به شکار برود. اسداله به بهانه دل درد در خانه ماند و گفت: هر موقع حالم خوب شد می‌آیم. عصر، پسر رفت به منزل پدرش. ماجرا را برای او تعریف کرد و گفت: من باید امشب مخفیانه با دختر عمو عروسی کنم تا شاه چیزی نفهمد. دختر را آوردند و دستش را در دست اسداله گذاشتند. اسداله سه روز صبح‌ها خود را به دل درد می زد و شب‌ها می‌رفت منزل پدرش. بعد از سه روز رفت پیش شاه برای شکار . یک سال گذشت و موقع عروسی دختر شاه با اسداله رسید. هفت شبانه روز شهر را آذین بستند و شب هفتم دست دختر را در دست پسر گذاشتند. مدتی گذشت، پادشاه بیمار شد و اسداله را به جای خود بر تخت نشاند. به نام او سکه زدند. دختر عمو، سکه پادشاه جدید را که دید خیلی نگران شد که اسداله با این مقام دیگر سراغ او نمی‌آید. چند روز بعد، شاه جدید پدرش را خواست و گفت: پشت اندرون این جا خرابه‌ای هست، آن را بساز و آن جا را منزل کن و یک راهی هم از آن جا به اندرون این جا بساز . ساختن خانه جدید به گوش شاه قدیم رسید. پسر را خواست و علت را پرسید. اسداله گفت: آخر خوب نیست من به خانه آن‌ها رفت و آمد کنم. این ساختمان را می‌خواهم بسازم تا آن جا منزل کنند و بتوانند پسرشان را ببینند. ساختمان تمام شد. پدر و مادر اسداله اسباب کشیدند و به خانه نو آمدند. هر روز اسداله به آنجا می‌رفت. یکی از روزهای تعطیل، اسداله پنهانی به خانه پدرش رفت. ملکه هم به دنبالش رفت. وقتی وارد آن حیاط شد دید دختری زیباتر از خودش با یک بچه در بغل، توی حیاط قدم می‌زند. ملکه نگران شد و پیش خود گفت: اسداله که خواهر ندارد. پس این دختر کیست؟ ملکه تا شب چیزی به روی خود نیاورد. شب از اسداله درباره دختر پرسید. اسداله گفت: دختر عمویم است. ملکه پرسید: مهمان است؟ اسداله گفت: نخیر، خانه‌اش آن‌جاست. دختر شاه عصبانی شد و گفت: گمانم زن تو باشد. اسداله گفت: اگر زن من هم باشد چیزی از شما کم نشده. اسداله برای او شرح داد که این زن را قبل از عروسی با او گرفته است. دختر شاه قانع شد و با آن دختر دوستی کرد و به اسداله هم اجازه می‌داد که هفته‌ای دوبار برود پیش آن دختر