Horse of Clouds and Wind

Author's Note

The hero of this tale is a demon-born. There are other versions of this story where the hero is human. The tale of The Horse of Cloud and Wind has been published in the book Samandar Chel Gis, and we are rewriting it based on that version.

Once Upon a Time

There was a king who ruled over demons in ancient times. This king had a magical horse. Whenever the horse was about to give birth, it would go somewhere hidden, so no one could witness it. One day, as the horse was about to give birth, the king's youngest son secretly followed it. He saw the horse stand by a well, with one leg on one side and the other on the opposite side of the well. Just as the horse gave birth, the prince grabbed the foal and took it with him. He cared for the foal until it grew up.

The prince’s mother passed away, and the demon king married another woman. The new queen was envious of the prince's horse. One day, when the king left for a journey, the queen secretly visited the town's sorcerer and asked him to devise a plan to take the horse from the prince. The sorcerer advised her to cook salty food for the prince and put some snakes in a jug of water. "When the prince eats the salty food, he will become thirsty and drink from the jug. The snakes will bite him, and he will die, leaving the horse to you."

The horse warned the prince not to drink water from the jug. After eating the salty food, the prince poured the water into a bowl before drinking it, avoiding the snakes. The queen's plan failed.

The queen returned to the sorcerer, who told her to dig a pit, fill it with spears and daggers, and cover it with a carpet. She was to trick the prince into sitting on the carpet, causing him to fall into the pit and die. Once again, the horse warned the prince, and the queen's scheme failed.

Frustrated, the queen went back to the sorcerer. This time, he told her to smear turmeric on her face to appear bruised and hide dry bread under her clothes, so the sound of the bread breaking would mimic the sound of her bones snapping. Then, she was to tell the king upon his return that eating the horse's flesh was the only cure for her injuries.

When the king returned, the queen pretended to be in agony and demanded the horse. The prince visited the horse, who warned him of the queen’s plot and explained the signs to watch for: at the first neigh, the gate would be opened; at the second, water would be brought; and at the third, his throat would be cut.

The prince devised a plan. He requested permission from his father to take one final ride around the courtyard with the queen before the horse was killed. The king agreed. The prince mounted the horse, placing the queen behind him, and galloped away from the demon kingdom to the human world. Along the way, he threw the queen off, killing her.

The prince and the horse eventually reached the human world, where they encountered a shepherd. The prince bought a sheep, roasted its meat, and used the skin to disguise himself as a human. The horse plucked some feathers from its wings and gave them to the prince, saying, "If you ever need me, burn one of these feathers, and I will come to you immediately."

The prince wandered until he arrived at a human king's garden. There, he saw the king's daughters and fell in love with the youngest. He burned one of the horse's feathers, and the horse appeared. The prince asked to be dressed like a nobleman. The horse brought him suitable attire, and the prince entered the garden.

The youngest princess fell in love with him at first sight. Later, the king gave each of his daughters an apple, instructing them to throw it at the person they wanted to marry. The eldest threw hers at the son of the right-hand minister, the middle daughter threw hers at the son of the left-hand minister, and the youngest threw hers at the prince.

Though displeased with his youngest daughter's choice, the king relented and allowed a modest wedding to take place.

One day, the king sent his sons-in-law on a hunting expedition. He gave swift horses to the elder sons-in-law but gave the prince a slow, weak horse. The prince burned another feather, summoning his magical horse, and successfully caught impressive game. The other sons-in-law, unable to catch anything, asked the prince for some of his game, not recognizing him. The prince agreed on the condition that he could brand them. Desperate, they consented.

When they returned to the palace, the king noticed the prince's catch was far superior. He praised his youngest daughter's cooking, as her dish stood out from the others.

Later, the king learned of a splendid palace near his own. He sent his guards to investigate, and the disguised prince claimed he was searching for two branded slaves. The king ordered everyone to be stripped and discovered the branded marks on his elder sons-in-law. Enraged, he disinherited them and passed the throne to the prince, who revealed his true identity and gifted his treasures to the king.

Thus, the prince and his magical horse triumphed, ruling the kingdom wisely.

یکی بود یکی نبود، در روزگاران پیشین پادشاهی بود که بر دیوها حکومت می کرد. این پادشاه دیوها یک رخش داشت. این رخش هر وقت میخواست بزاید به جایی می‌رفت که کسی نتواند زاییدنش را ببیند. یک روز که رخش موقع زاییدنش بود، پسر کوچک پادشاه دیوان به دنبال او رفت. دید رخش سر چاهی ایستاد. یک پایش را یک طرف و پای دیگرش را طرف دیگر چاه گذاشت. همین که خواست کره‌اش را از خود خارج کند، پسر پادشاه دیوان کره را گرفت و با خود برد. مدتی از او مواظبت کرد تا کره بزرگ شد. مادر شاهزاده دیوها مرد و پادشاه دیوها زن دیگری گرفت. زن پادشاه به رخش پسر حسودی میکرد. روزی پادشاه به سفر رفت. زن پادشاه هم بدون این که کسی متوجه شود رفت سراغ دعانویس شهر و به او گفت کاری کن که شاهزاده رخش را به من بدهد. دعانویس به او گفت غذای شوری بپز و به شاهزاده بده بخورد. در یک کوزه آب چند تا مار بینداز. وقتی شاهزاده غذای شور را خورد، تشنه‌اش می‌شود و می‌رود سراغ کوزه که آب بخورد. آن وقت مارها او را نیش می‌زنند و او می‌میرد و رخش مال تو می‌شود. رخش به شاهزاده خبر داد که از کوزه آب نخورد. شاهزاده غذای شور را خورد ولی آب را از کوزه در کاسه ریخت و نوشید. زن پادشاه که نتوانست شاهزاده را بکشد باز پیش دعانویس رفت. دعانویس گفت: یک چاه بکن و آن را تا میانش از نیزه و دشنه پر کن. روی چاه را با یک قالیچه بپوشان و شاهزاده را روی آن بنشان، تا درون چاه بیفتد و بمیرد. رخش به شاهزاده هشدار داد که روی قالیچه ننشیند. این بار هم زن پادشاه کاری از پیش نبرد. باز زن پادشاه نزد دعانویس رفت. دعانویس گفت فردا که پادشاه از سفر بازگشت صورتت را با زرد چوبه زرد کن، مقداری هم نان خشک زیر پیراهنت بگذار تا با صدای شکستن نانها پادشاه خیال کند صدای شکستن استخوان‌هایت است. آن وقت به پادشاه بگو دوای دردت گوشت رخش است. صبح شاهزاده به دیدن رخش رفت، رخش به او گفت که می‌خواهند مرا یکشند. زن بابایت با ملای مکتب دست به یکی کرده‌اند که نگذارد تو به خانه بیایی. بدان که با شبهه اولی که من میکشم در را باز کرده اند، با شبهه دوم می‌خواهند آبم بدهند و با شیهه سوم می‌خواهند گلویم را ببرند. شاهزاده به مکتب رفت. آن جا نشسته بود که صدای شیهه اول و بعد دوم و بعد سوم را شنید. شاهزاده چیزی به سر ملا که نمیگذاشت او به خانه برود کوبید و فرار کرد و به خانه رفت. دید می‌خواهند رخش را بکشند. از پدرش اجازه گرفت تا همراه زن پادشاه با اسب دوری در حیاط بزنند و بعد اسب را بکشند. پادشاه قبول کرد. شاهزاده سوار رخش شد و زن پادشاه را هم پشت سر خود نشاند و از دیار دیوان به سوی زمین حرکت کرد. مقداری که رفتند، زن پادشاه را به زمین انداخت زن افتاد و مرد. شاهزاده به همراه رخش رفتند و رفتند تا به روی زمین رسیدند. در آن جا گله‌ای گوسفند دیدند. شاهزاده دیوان از چوپان گوسفندی گرفت، گوشتش را کباب کرد و پوستش را به سرش کشید و مثل آدم‌های روی زمین شد. رخش چند مو از بال خود را کند و به شاهزاده داد و گفت هر وقت با من کار داشتی یکی از این موها را آتش بزن، من فوراً حاضر میشوم. شاهزاده رفت و رفت تا به باغ پادشاه روی زمین رسید. در باغ، دختران پادشاه را دید و عاشق دختر کوچک‌تر شد. یکی از موهای رخش را آتش زد، رخش حاضر شد. شاهزاده به او گفت: می‌خواهم سر و وضع و لباسم مثل زمینی‌ها بشود. رخش رفت و برگشت و هر چه او لازم داشت برایش فراهم کرد. شاهزاده لباس‌ها را پوشید و به باغ رفت. خواهرها آب بازی می‌کردند. خواهر کوچک‌تر تا شاهزاده را دید عاشق او شد. هفته بعد، پادشاه به هر کدام از دخترها سیبی داد تا با زدن آن به طرف هر کس که دوستش دارند شوهر خود را انتخاب کنند. خواهر بزرگ‌تر سیبش را به طرف پسر وزیر دست راست پرتاب کرد. خواهر وسطی سیبش را به طرف پسر وزیر دست چپ پرتاب کرد و خواهر کوچک‌تر سیبش را به طرف شاهزاده دیوها انداخت. پادشاه با این که از انتخاب دختر کوچکش ناراضی بود، اما در مقابل مردم و عشق دختر تسلیم شد. ولی برای او جشن عروسی کوچکیگرفت. روزی پادشاه امر کرد که دامادهایش به شکار بروند. دو اسب تیز رو در اختیار دامادهای بزرگش قرار داد و به شاهزاده اسبی داد که نمی توانست خوب راه برود. شاهزاده اندکی که رفت موی رخش را آتش زد و رخش حاضر شد. شاهزاده سوار بر رخش شد و به شکار رفت و چند شکار خوب زد. اما آن دو داماد نتوانستند چیزی شکار کنند. دو داماد با دست خالی بر می‌گشتند که شاهزاده را دیدند ولی او را نشناختند. فکر کردند یک شکارچی است. گفتند ای شکارچی دو تا از شکارهایت را به ما بده. شاهزاده گفت: اگر بگذارید بر شما داغی بزنم، به شما شکار می‌دهم. آن ها قبول کردند. شاهزاده به هر کدام از آنها داغی زد و سر شکار را پیش خودش نگه داشت. دو داماد شکارها را برداشتند و به قصر آمدند. شاهزاده تا نزدیکی‌های شهر با رخش آمد و از آن به بعد سوار همان اسبی شد که پادشاه به او داده بود. هر سه داماد شکارهایشان را به زن‌هایشان دادند تا با آن غذا درست کنند. غذای دختر اول و دوم بدمزه بود، اما غذای دختر سوم خوش مزه بود و پادشاه از آن خوشش آمد. نزدیک صبح یکی از نوکران شاه خبر داد نزدیک قصر، قصری ساخته شده خیلی قشنگ تر از قصر پادشاه. پادشاه چند سوار فرستاد تا ببیند قصر مال کیست؟ شاهزاده سر و وضع خود را تغییر داده بود تا کسی او را نشناسد. در جواب سواران پادشاه گفت: دو غلام گم کرده‌ام دنبال آنها میگردم. آنها را داغ زده‌ام. پادشاه امر کرد همه را لخت کرده، ببینند دو غلام صاحب قصر کیستند. آخر سر دو داماد بزرگتر را لخت کردند و دیدند آنها داغ دارند. پادشاه از آنها به خشم آمد و از ارث محرومشان ساخت. شاهزاده هم به کمک رخش خود را به شکل داماد شاه در آورد و هرچه جواهر داشت به شاه داد. شاه سلطنت را به او بخشید . بخشی از متن قصه: «پادشاه به شاهزاده گفت: دستور داده‌ام همه مردم شهر را لخت کنند اما از آن دو غلام خبری نیست. فقط تا کنون دو دامادم را دستور ندادم لخت کنند. شاهزاد گفت: «ممکن است که این کار را هم بکنید.» دو داماد را لخت کردند و پادشاه دید داغ دارند. در خشم شد و آن‌ها را از ارث محروم کرد».