The King and the Dervish

Author's Note:
This is one of the tales involving supernatural beings. The helper of the hero in this story is Khidr the Immortal. The tale of the King and the Dervish has been published in the book Kurdish Tales and Performances and others.

There were two brothers, one a dervish and the other a king. The king’s name was Mokhtar. The dervish had one son, while Mokhtar had two sons. Despite their modest means, the dervish’s son, Ebrahim, excelled in his studies.

One day, Ebrahim said to his father, “Go to your brother; perhaps he can help us.” The dervish went to Mokhtar’s palace but returned beaten and humiliated. That night, the father and son packed their belongings and left until they reached a new city. Ebrahim told his father, “Sell me as a servant.”

A Jewish man bought the boy for 300 tumans. Ebrahim used this money to buy a house and arrange work for his father before returning to serve Shimon, the Jew. Ebrahim’s exceptional work caused the other shopkeepers to lose customers, so they complained to the city’s king. The king bought Ebrahim from Shimon for 3,000 tumans and made him his vizier.

Now let’s return to King Mokhtar. A flood struck his land, forcing him to flee. He arrived in the city where Ebrahim lived. Mokhtar introduced himself to the local king, who appointed him as a vizier and made Mokhtar’s sons guards at the palace.

One day, while walking in the garden, the king asked Mokhtar, “What does my garden lack, O vizier?” Mokhtar replied, “The laughing flower (*Gol-e Qahqaha*).” The king became obsessed with obtaining this flower and, at Mokhtar’s urging, assigned Ebrahim to fetch it. Ebrahim agreed but insisted that Mokhtar’s sons accompany him.

The three set out and arrived at a crossroads with three paths: one labeled “Did Not Return,” another “Returned,” and the third “Neither Returned Nor Did Not Return.” They placed their rings under a stone as a marker and took separate paths. Mokhtar’s sons eventually ended up in a city and fell into poverty, becoming beggars.

Meanwhile, Ebrahim took the path marked “Returned” and reached a mirage. There, he encountered Khidr the Immortal, who, upon learning of Ebrahim’s quest for the laughing flower, wrote a letter for him to deliver to a demon who knew its location.

Ebrahim brought the letter to the demon, who turned him into a needle, placed him in his chest, and returned home. When the demon’s sons arrived, they complained about smelling a human. The demon swore on their pain and their mother’s milk that no harm would come to the human. He then recited an incantation, breathed on the needle, and Ebrahim reappeared.

The demon said, “This boy seeks the laughing flower. I will give you one shoe; throw it, and wherever it lands, the laughing flower will be found.” They threw the shoe, found the flower, and Ebrahim brought it back to the king.

Mokhtar was held to account for his actions. Ebrahim reunited with his father, and they lived happily ever after.

دو برادر بودند. یکی درویش و دیگری پادشاه نام پادشاه مختار بود. درویش یک پسر و مختار دو پسر داشت پسر درویش با اینکه وضع خوبی نداشتند خوب درس میخواند روزی ابراهیم پسر درویش به پدرش گفت برو پیش برادرت شاید کمکی به ما بکند درویش به قصر مختار رفت اما کتک خورده برگشت پدر و پسر شبانه اثاثیه اشان را جمع کردند و رفتند تا به شهری رسیدند. پسر به پدرش گفت مرا به غلامی بفروش یک یهودی پسر را به سیصد تومان خرید. پسر با آن سیصد تومان خانه ای برای پدرش خرید و کاری برایش مهیا کرد و برگشت پیش شمعون یهودی. دکان دارهای دیگر کارشان کساد شد. ناچار شکایت بردند به پادشاه شهر پادشاه ابراهیم را به سه هزار تومان خرید و او را وزیر خود کرد. و اما بشنوید از مختار شاه. سیلی به شهر آمد و ناچار شد فرار کند. رفت به شهری که ابراهیم در آنجا بود مختار خود را به پادشاه معرفی کرد. پادشاه او را وزیر و پسرانش را نگهبان در قصر کرد روزی پادشاه و مختار در باغ گردش می کردند پادشاه پرسید ای وزیر باغ من چه چیز کم دارد؟ وزیر مختار گفت: گل قهقهه. پادشاه به هوس گل قهقهه افتاد و به تحریک مختار ابراهیم را مأمور آوردن آن کرد. ابراهیم گفت باید پسران مختار هم با من بیایند. هر سه حرکت کردند تا به یک سه راهی رسیدند. یکی راه "نیامد" یکی راه "آمد" و یکی راه "نیامد در نیامد". هر سه نفر انگشترهایشان را زیر سنگی پنهان کردند. ابراهیم از راه «آمد» رفت و آن دو نفر از راههای دیگر رفتند. دو پسر وزیر مختار پس از چندی به شهری رسیدند و به گدایی افتادند. اما ابراهیم رفت و رفت تا به سرابی رسید. خضر زنده سر راهش آمد و وقتی فهمید ابراهیم به دنبال گل قهقهه است. نامه ای نوشت و به دست او داد تا برای دیوی ببرد که میدانست گل قهقهه کجاست. ابراهیم نامه را گرفت و پیش دیو برد دیو ابراهیم را تبدیل به یک سوزن کرد و به سینه خودش زد و به خانه اش رفت پسرهای دیو وقتی به خانه آمدند، هی غر زدند که بوی آدمی زاد می آید. دیو آنها را به رنج پدر و شیر مادر قسم داد که به آدمی زاد کاری نداشته باشند. آن وقت وردی خواند و به سوزن دمید و ابراهیم حاضر شد. دیو گفت این پسر گل قهقهه میخواهد. من یک لنگه کفش به شما می دهم آن را پرتاب کنید هر جا افتاد گل قهقهه آن جاست. لنگه کفش را پرتاب کردند و گل قهقهه را یافتند. ابراهیم گل را برای پادشاه آورد. وزیر مختار هم پا به قرار گذاشت. ابراهیم پدر خود را پیدا کرد و به خوشی زندگی کردند.